رو نیمکت نشسته بود؛ انقدر با دقت خیره شده بود به سنگفرش کف پارک که مشخص نبود چیز خاصی رو زیرنظر گرفته یا اینکه تو حال‌وهوای خودشه.

پرسیدم چیزی شده؟ به خودش اومد و یه لحظه چش تو چش شدیم!

سریع سرشو انداخت پایین و  گفت: "نه، هیچی".

گفتم بذار دوباره بپرسم دو به شک بودم، که آخرش هم فکر کردم هی بخوام اصرارکنم، حرکت قشنگی نیست، اگه منو محرم بدونه سفره دلش رو باز می‌کنه. با گوشی خودمو سرگرم کردم، ولی زیرچشمی حواسم بهش بود.

دیدم پاشد بدون اینکه نگاهی بهم بندازه راهشو کج کرد و رفت.

هی تو دلم گفتم بذار صداش کنم، برم دنبالش، حداقل خودم بگم خداحافظ!

گفتم بی‌خیال. خودش بایستی دستمو می‌گرفت برا خداخافظی، خودش باس خداحافظی می‌کرد باهام.

تا حرفام با خودم تموم شد دیدم رسیده ته پارک.

بارون نم زد، پاشدم.

پخش آهنگ رو زدم و شروع کردم به راه رفتن.

یادم نیست چه آهنگی.

اصلا گوش نمی‌دادم.

هی تو دلم می‌گفتم: " ببینش انگار نه انگار که تورو دیده، انگار ندیدت، انگار نبودی، انگار غریبه بودی! تورو محرم اسرارش نمی‌دونه! یعنی دردودلاشو می‌بره پیش کی؟" 

وقتی غصه داشتم هر کاری برا شاد بودنم انجام می‌داد، خودش جای من غصه می‌خورد، سعی می‌کردم دیگه جلوش از درد نگم اما هر بار تا دلم می‌گرفت به اولین پناهی که فکر می‌کنی اون بود.

یاد روزای بارونی افتادم که دوتایی زیر بارون خیس می‌شدیم و حظ می‌بردیم.

روزایی که با هم می‌خندیدیم، با هم گریه می‌کردیم و بعدش می‌گفتیم گوربابای غصه، دوباره قهقهه می‌زدیم.

روزایی که تا می‌دیدیم دو نفر باهم زیر یه چترن بهشون می‌خندیدیمُ می‌گفتیم: "بارون برا خیس شدنه، بی منت میاد که بشوره گرد و خاکای وجود آدمارو. نباید زیر چتر رفت، هیچ چتری.

دلم لک زده بود برای اون لحظه‌‌هایی که از موهامون شُرشُر بارون می‌چکید رو صورتمون.من موهاشو کنار می‌زدم از رو پیشونی اون موهای منو از جلو چشام.

باید یه نگاه به نیمکت بندازم شاید بارونُ دیده اومده جای همیشگی‌مون منتظر نشسته.

● ● ●

مدت‌هاست شور قبلی رو درش نمی‌بینم، مدت‌هاست حالمو نپرسیده، قبلنا روزی چندبار می‌پرسبد خوبی؟ چطوری؟ رو به راهی؟

حالا مدت‌هاست پیش من سفره دلش رو باز نمی‌کنه.

شاید یه شنونده بهتری پیدا کرده.

دارم فکر می‌کنم من کِی کم‌کاری کردم، کِی بهش گفتم بس کن، انقدر از درد نگو. به خدا نگفتم، من دوست دارم بگه، بدونم تو دلش چی می‌گذره. بگه تا حل کنیم مسئله‌ها. فوقش نتونمم حل کنم یه طوری دلداریش می‌دم یا به یه روشی خوش‌حالش می‌کنم تا یادش بره.

الآن یه ساعته دارم به این دغدغه‌ها فکر می‌کنم، یه ساعاته نمی‌گه چته، اصلا حتی نمی‌گه چه مرگته!

تازه می‌پرسه چیزی شده!

آخه این سواله! 

کی منو اینطوری دیدی که حالتم انقدر برات عادیه که تازه بعد یه ساعت می‌گی چیزی شدی!

منم ترجیح می‌دم بگم هیچی نشده. آره باید همین رو بگم: نه، "هیچی".

سکوت می‌کنه، انگار باورش شده واقعا هیچی!

آخه اگه جواب برات مهم نیست چرا سوال می‌کنی؟ تو با " هیچی" گفتن من راضی شدی واقعا؟!

جوابتو گرفتی دیگه! برو با گوشیت بازی کن. راحت باش!

نپرسی خوبی نگی چطوری، تا حالا که فقط دلم داشت جرقه می‌زد از الان باید آتیش بگیره، شعله‌ور بشه!

کاش می‌دیدی چطوری می‌سوزه و با شعله‌هاش وجودم خاکستر می‌شه!

چقدر تحمل این وضعیت سخته برام، چطوری دو نفر تو فاصله چند سانتی متری هم، انقدر از هم دورن؟

چرا دستشو نمی‌ذاره رو شونم، نمی‌گه هستم، چته، با من حرف بزن، یا اصلا حرف نمی‌خواد فقط به من نگاه کن.

خدایا! الآن دلش کجاست؟

اصلا داره؟

من دیگه تاب ندارم، باید برم.

حتی بلند می‌شم هم نمی‌گه کجا.

هی آروم می‌رم شاید بیاد بهم برسه.

راه داره به آخر می‌رسه.

 بارون گرفت!

دوست دارم برگردم پشت سرم و

چشام از دیدنش که داره می‌دوئه سمتم برق بزنه.

باید برگردم ببینم داره میاد.

"نیمکت خالی" !

_"میشه به آسمون نگاه کرد و دنبال ماه نگشت"؟

اینو گفتُ واستاد تا ابرا برن کنار.

یک دقه‌‌.دو.شایدم یه ساعت!

وقتی ماه رو دید تا سحر خیره شده بود بهش!

شاید اولین بارش بود.

از اون شب به بعد

شبای ابری و بارونی می‌رفت تو لاک خودش.

دلش می‌خواست همیشه شب باشه!

شبِ مهتابی

.

اون وقتی به ماه نگاه می‌کرد آروم‌تر می‌شد!

همه قید و بندهای زمین رو از یاد می‌برد!

براش فرقی نداشت یه هلال باریک ببینه

یا بدر!

فقط می‌خواست ببینتش!

.

دیگه یادش نمی‌اومد اولین‌بار کِی بود که سرشو برد رو به آسمون!

یادش نمی‌اومد که اولین بار می‌خواسته آسمون رو ببینه یا ستاره رو.یا.

فقط می‌دونه که مدت‌هاست دلش پیش ماه گیر کرده!

نگاهش هم.

حین تماشای ماه

نفس‌هاش تندتر می‌شه!

حتی دلش نمی‌خواد پلک بزنه!

تازگیام می‌شینه لب برکه.

عکس ماه رو نگاه می‌کنه و زیر لب می‌گه:

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

تو ماهی

تو ماهی.

دیگه این کارش از رو تفریح نیستا، شده مثل یکی از کارای روزمره‌اش که اگه انجام نده انگاری دلش آرومُ و قرار نمی‌گیره.

.

.

قبلنا فکر می‌کرد دستش هم حتی یه روز به ماه نمی‌رسه اما

الآن مطمئنه که خودش ماهِه!

راسته "دیوونه" که به ماه نگاه کنه "دیوونه‌تر" می‌شه

لابد

"آدم سالم رو هم دیوونه می‌کنه"

در بیشتر رابطه‌ها چه دوستی، کاری، گروهی و. طرفین سعی می‌کنن در کمترین مدت، بیشترین منفت رو ببرن و اگر هم جَو به نفع عده‌ای نباشه، سعی می‌کنن تغییرش بدن یا ازش خارج بشن.

خیلی کمه روابطی که یکی از اعضا خواسته‌های طرف یا طرفین مقابل رو بر منافع خودش ترجیح بده، اگر هم چنین کسی بود لابد از این خودگذشتگی می‌خواد بعدها به نفع خودش استفاده کنه.

حالا با دونستن همه این موارد، می‌بینی بین این همه فرصت‌طلبی و سوجویی، تو یه رابطه دوستی طرف مقابلت داره برای اینکه تو یه لحظه هم حس بد نداشته باشی، تلاش می‌کنه و تا جایی که بتونه حواسش بهت هست، هیچ وقت منتی هم نداره سرت، هرگز کارایی که برات انجام می‌ده رو در نسبت با کارای خیلی کوچیکی که تو براش انجام می‌دی سبک سنگین نمی‌کنه؛ و جالبش اینه مطمئنی که هیچ نیازی هم به خودت نداره‌ها!

می‌دونی با چه مشکلاتی دست‌وپنجه نرم می‌کنه، مسائلی و قضایایی که حتی اگه خودت یکی ازشونو داشته باشی، با هیچ کی حرف نمی‌زنی چه برسه بخوای در حقش لطف کنی.

حالا مقدمه نچیدیم که بگم همه باید یا خوبه یا بهتره اینطوری رفتار کنن، نمی‌گم بیاییم از خودمون شروع کنیم، نه به هیچ وجه؛ اما .

تمام حرفم اینه؛ انقدر دنبال بهونه‌تراشی نباشیم، اگر تونستیم مهربون باشیم، باشیم ولی اگر نخواستیم باشیم، نگیم تقصیر زمونه است، همین.

●●●

پی‌نوشت:

تو مهر بودی، افسوس آبان تو را ید، آذر سوزاندت.

دی که آمد، خاکسترت یخ زد.

بهمن تو را هل داد

آرام آرام در مسیر سقوط،  ذوب شدی. 

در دامنه کوه، جذب ریشه‌های اسفند.

سبز شدی

سبز شدی 

کوه‌ها از تو سبز شدند.

ایزدبانوی آیین خورشید!

سیلی گرمای تابستان را یارای خشکاندن آوندهای مهرآگین تو نیست.

سبز خواهی ماند.

می‌دانم.

فروغ‌امان

رو نیمکت نشسته بود؛ انقدر با دقت خیره شده بود به سنگفرش کف پارک که مشخص نبود چیز خاصی رو زیرنظر گرفته یا اینکه تو حال‌وهوای خودشه.
پرسیدم چیزی شده؟ به خودش اومد و یه لحظه چش تو چش شدیم!
سریع سرشو انداخت پایین و  گفت: "نه، هیچی".
گفتم بذار دوباره بپرسم دو به شک بودم، که آخرش هم فکر کردم هی بخوام اصرارکنم، حرکت قشنگی نیست، اگه منو محرم بدونه سفره دلش رو باز می‌کنه. با گوشی خودمو سرگرم کردم، ولی زیرچشمی حواسم بهش بود.
دیدم پاشد بدون اینکه نگاهی بهم بندازه راهشو کج کرد و رفت.
هی تو دلم گفتم بذار صداش کنم، برم دنبالش، حداقل خودم بگم خداحافظ!
گفتم بی‌خیال. خودش بایستی دستمو می‌گرفت برا خداخافظی، خودش باس خداحافظی می‌کرد باهام.
تا حرفام با خودم تموم شد دیدم رسیده ته پارک.
بارون نم زد، پاشدم.
پخش آهنگ رو زدم و شروع کردم به راه رفتن.
یادم نیست چه آهنگی.
اصلا گوش نمی‌دادم.
هی تو دلم می‌گفتم: " ببینش انگار نه انگار که تورو دیده، انگار ندیدت، انگار نبودی، انگار غریبه بودی! تورو محرم اسرارش نمی‌دونه! یعنی دردودلاشو می‌بره پیش کی؟" 
وقتی غصه داشتم هر کاری برا شاد بودنم انجام می‌داد، خودش جای من غصه می‌خورد، سعی می‌کردم دیگه جلوش از درد نگم اما هر بار تا دلم می‌گرفت به اولین پناهی که فکر می‌کنی اون بود.
یاد روزای بارونی افتادم که دوتایی زیر بارون خیس می‌شدیم و حظ می‌بردیم.
روزایی که با هم می‌خندیدیم، با هم گریه می‌کردیم و بعدش می‌گفتیم گوربابای غصه، دوباره قهقهه می‌زدیم.
روزایی که تا می‌دیدیم دو نفر باهم زیر یه چترن بهشون می‌خندیدیمُ می‌گفتیم: "بارون برا خیس شدنه، بی منت میاد که بشوره گرد و خاکای وجود آدمارو. نباید زیر چتر رفت، هیچ چتری.
دلم لک زده بود برای اون لحظه‌‌هایی که از موهامون شُرشُر بارون می‌چکید رو صورتمون.من موهاشو کنار می‌زدم از رو پیشونی اون موهای منو از جلو چشام.
باید یه نگاه به نیمکت بندازم شاید بارونُ دیده اومده جای همیشگی‌مون منتظر نشسته.

● ● ●

مدت‌هاست شور قبلی رو درش نمی‌بینم، مدت‌هاست حالمو نپرسیده، قبلنا روزی چندبار می‌پرسبد خوبی؟ چطوری؟ رو به راهی؟
حالا مدت‌هاست پیش من سفره دلش رو باز نمی‌کنه.
شاید یه شنونده بهتری پیدا کرده.
دارم فکر می‌کنم من کِی کم‌کاری کردم، کِی بهش گفتم بس کن، انقدر از درد نگو. به خدا نگفتم، من دوست دارم بگه، بدونم تو دلش چی می‌گذره. بگه تا حل کنیم مسئله‌ها. فوقش نتونمم حل کنم یه طوری دلداریش می‌دم یا به یه روشی خوش‌حالش می‌کنم تا یادش بره.
الآن یه ساعته دارم به این دغدغه‌ها فکر می‌کنم، یه ساعاته نمی‌گه چته، اصلا حتی نمی‌گه چه مرگته!
تازه می‌پرسه چیزی شده!
آخه این سواله! 
کی منو اینطوری دیدی که حالتم انقدر برات عادیه که تازه بعد یه ساعت می‌گی چیزی شدی!
منم ترجیح می‌دم بگم هیچی نشده. آره باید همین رو بگم: نه، "هیچی".
سکوت می‌کنه، انگار باورش شده واقعا هیچی!
آخه اگه جواب برات مهم نیست چرا سوال می‌کنی؟ تو با " هیچی" گفتن من راضی شدی واقعا؟!
جوابتو گرفتی دیگه! برو با گوشیت بازی کن. راحت باش!
نپرسی خوبی نگی چطوری، تا حالا که فقط دلم داشت جرقه می‌زد از الان باید آتیش بگیره، شعله‌ور بشه!
کاش می‌دیدی چطوری می‌سوزه و با شعله‌هاش وجودم خاکستر می‌شه!
چقدر تحمل این وضعیت سخته برام، چطوری دو نفر تو فاصله چند سانتی متری هم، انقدر از هم دورن؟
چرا دستشو نمی‌ذاره رو شونم، نمی‌گه هستم، چته، با من حرف بزن، یا اصلا حرف نمی‌خواد فقط به من نگاه کن.
خدایا! الآن دلش کجاست؟
اصلا داره؟
من دیگه تاب ندارم، باید برم.
حتی بلند می‌شم هم نمی‌گه کجا.
هی آروم می‌رم شاید بیاد بهم برسه.
راه داره به آخر می‌رسه.
 بارون گرفت!
دوست دارم برگردم پشت سرم و
چشام از دیدنش که داره می‌دوئه سمتم برق بزنه.
باید برگردم ببینم داره میاد.
"نیمکت خالی" !

پی‌نوشت:

سکوت را که با سکوت تنها بگذاری، دیوان‌ها نگاشته می‌شود.

از سوی خودم. از سوی خودت.

سکوت را که با سکوت رها کنی

همانند دو طفل نوپا، سر از ناکجا در می‌آورند.

گمُ می‌شوند بین غریبه‌هایی که جای کمک، بر ترسشان دامن می‌زنند.

اگر راهشان جدا شد، یا تا ابد یکدیگر  نخواهند دید، یا به سختی روزی هم را می‌یابند، آن هم مانند دو غریبه.

اگر شانس بیاورند از هم جدا نشوند، مسیرهای یکسان اما غریبی را طی خواهند کرد،

اگر به خانه هم بازگردند، ترسی همیشگی بر جانشان چنبره می‌زند!

ترس از  تکرارِ غربت!

دستان سکوتمان را بگیریم، اگر گم شوند، غرق می‌شوند.

اگر غرق شوند، خواهند مُرد.

فروغ‌امان

_"میشه به آسمون نگاه کرد و دنبال ماه نگشت"؟

اینو گفتُ واستاد تا ابرا برن کنار.

یک دقه‌‌.دو.شایدم یه ساعت!

وقتی ماه رو دید تا سحر خیره شده بود بهش!

شاید اولین بارش بود.

از اون شب به بعد

شبای ابری و بارونی می‌رفت تو لاک خودش.

دلش می‌خواست همیشه شب باشه!

شبِ مهتابی

.

اون وقتی به ماه نگاه می‌کرد آروم‌تر می‌شد!

همه قید و بندهای زمین رو از یاد می‌برد!

براش فرقی نداشت یه هلال باریک ببینه

یا بدر!

فقط می‌خواست ببینتش!

.

دیگه یادش نمی‌اومد اولین‌بار کِی بود که سرشو برد رو به آسمون!

یادش نمی‌اومد که اولین بار می‌خواسته آسمون رو ببینه یا ستاره رو.یا.

فقط می‌دونه که مدت‌هاست دلش پیش ماه گیر کرده!

نگاهش هم.

حین تماشای ماه

نفس‌هاش تندتر می‌شه!

حتی دلش نمی‌خواد پلک بزنه!

تازگیام می‌شینه لب برکه.

عکس ماه رو نگاه می‌کنه و زیر لب می‌گه:

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

تو ماهی

تو ماهی.

دیگه این کارش از رو تفریح نیستا، شده مثل یکی از کارای روزمره‌اش که اگه انجام نده انگاری دلش آرومُ و قرار نمی‌گیره.

.

.

قبلنا فکر می‌کرد دستش هم حتی یه روز به ماه نمی‌رسه اما

الآن مطمئنه که خودش ماهِه!

راسته "دیوونه" که به ماه نگاه کنه "دیوونه‌تر" می‌شه.

ماه؛

"آدم سالم رو هم دیوونه می‌کنه"

ما فکر می‌کنیم آزادیم در فکر، عمل، زندگی.حال با توهم آزادی خودمان را در چارچوبی می‌گنجانیم و هر آنکه را نتوانیم داخل قالب خودساخته‌یمان جا دهیم، "دیگری" می‌نامیم، سپس شروع به پس زدن " دیگران" می‌کنیم؛ 

آنچنان بر عقایدی که حاصل ترکیبی از بُعد زمان و مکان‌اند پافشاری می‌کنیم گویی خودمان تصمیم گرفته در چه برد و دامنه جغرافیایی چشم به جهان بگشاییم و زمان دقیق تولدمان را از پیش معین کنیم.

نمی‌توانیم درک کنیم "دیگران" نیز تحت قالبی خود را تعریف می‌کنند؛ پنداری دیگران بین زمین و آسمان دست‌وپا می‌زنند و چشم به راه دست یاری ما هستند.

حال آنکه حتی در انتخاب نامی که با آن خطاب و معرفی شده‌ایم نیز هیچ دخالتی نداشته‌ایم، چه بسا شاید به یدک کشیدن نام خانوادگی‌یمان نیز مفتخر باشیم.

آیا می‌توانیم  یقین پیدا کنیم در زمان جنگ جهانی دوم در اردوگاه‌های آشوویتس بودیم یا در لشگر سربازان هیتلر.

احتمالا کمتر کسی خود را در صفوف سربازان نازی قرار می‌دهد، اما چه کسی واقعا دلش می‌خواهد در کوره آتش بسوزد؟

اعلام بی‌طرفی هم نظری است به شرط آنکه دنیا را به دو بلوک خوب‌ها و بدها تقسیم نکرده باشیم.

اما آیا واقعا می‌شود ستم را دید و بی‌طرف بود؟ خود بی‌طرفی در این‌جا ستم نیست؟

اصلا ستم بر یهود یا ستم علیه نازیسم؟

چه کسی را باید ملامت کرد و ملامتگر کیست؟

نژاد برتر چارچوبی بود که ما و دیگرانی از آن زاده شد؛ "مای" برتری که از دل دموکراسی به آن مشروعیت بخشیده شد؛

اینک می‌پنداریم ندای "هل من ناصر ینصرنی" را با گوش جان شنیده و قالب خوب‌ها را تصاحب کرده و طرف حق را گرفته‌ایم.

طلایه‌داران و مبلغان انصافیم و مجریان عدالت، از طرفی هم مخطیان نادمِ و خوف و رجاء دائِم

تحجرمان را نمی‌بینیم زیرا به نفعمان نیست، از سویی بر انعطاف دیگران خرده می‌گیریم!

خودمان را فریب می‌دهیم یا دیگران؟

چشم بر چه می‌بندیم؟ 

در خلوت به چه می‌اندیشیم و در جمع چه بیان می‌کنیم؟

کم‌فروشی در روراستی با خود؟

در دلمان چه می‌گذرد و در سر چه می‌پرورد؟

پی‌نوشت:

سپاس خدایی را سزاست که اندیشه را آفرید و بشر را به اندیشیدن فراخواند، به قلم سوگند یاد کرد آنگاه فرمود: "إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِیلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ"

همانا خود، بر دل‌ و اندیشه‌یمان آگاه‌تر است.

آن شب که ماه دیدم، هوشم برفت یکجا
هم مهر توییُ هم ماه، من پیرو بی‌دینت

مهر از تو آفریدند یا خود تو پور مهری
یا دین مهرپرستی، رو کرده بر آیینت؟

آری تو آن دلیلی ای مه‌لقا که اینک
چشم و تمام حواس بنشسته در کمینت

دل برده‌ای تو از ما، جان هم ببر نگارا
دل را کجاست آرام؟ بِنشانَش قرینت

در اوجم من آن دم آغوش می‌گشایی
لب‌هام وقف خاصِّ بوسه‌ی بر جبینت

آنگه تو رخ نمایی، خورشید برنتابد
ای آفتاب پر مهر، مه حلقه بر نگینت

در پچ پچ طبیعت، نجوای تو دلاراست
چون پیچکی بپیچان در جانم طنینت

شوری شبیه امواج در جان به پا کردی
ساحل ندارد این موج جز لعل شکّرینت

پی‌نوشت:

و سوگند به دوست داشتن.

فروغ‌امان

آن شب که ماه دیدم، هوشم برفت یکجا
هم مهر توییُ هم ماه، من پیرو بی‌دینت

مهر از تو آفریدند یا خود تو پور مهری
یا دین مهرپرستی، رو کرده بر آیینت؟

آری تو آن دلیلی ای مه‌لقا که اینک
چشم و تمام حواس بنشسته در کمینت

دل برده‌ای تو از ما، جان هم ببر نگارا
دل را کجاست آرام؟ بِنشانَش قرینت

در اوجم من آن دم آغوش می‌گشایی
لب‌هام وقف خاصِّ بوسه‌ی بر جبینت

آنگه تو رخ نمایی، خورشید برنتابد
ای آفتاب پر مهر، مه حلقه بر نگینت

در پچ پچ طبیعت، نجوای تو دلاراست
چون پیچکی بپیچان در جانم طنینت

شوری شبیه امواج در جان به پا کردی
ساحل ندارد این موج جز لعل شکّرینت

پی‌نوشت:
و سوگند به دوست داشتن.
فروغ‌امان

رو نیمکت نشسته بود؛ انقدر با دقت خیره شده بود به سنگفرش کف پارک که مشخص نبود چیز خاصی رو زیرنظر گرفته یا اینکه تو حال‌وهوای خودشه.
پرسیدم چیزی شده؟ به خودش اومد و یه لحظه چش تو چش شدیم!
سریع سرشو انداخت پایین و  گفت: "نه، هیچی".
گفتم بذار دوباره بپرسم دو به شک بودم، که آخرش هم فکر کردم هی بخوام اصرارکنم، حرکت قشنگی نیست، اگه منو محرم بدونه سفره دلش رو باز می‌کنه. با گوشی خودمو سرگرم کردم، ولی زیرچشمی حواسم بهش بود.
دیدم پاشد بدون اینکه نگاهی بهم بندازه راهشو کج کرد و رفت.
هی تو دلم گفتم بذار صداش کنم، برم دنبالش، حداقل خودم بگم خداحافظ!
گفتم بی‌خیال. خودش بایستی دستمو می‌گرفت برا خداخافظی، خودش باس خداحافظی می‌کرد باهام.
تا حرفام با خودم تموم شد دیدم رسیده ته پارک.
بارون نم زد، پاشدم.
پخش آهنگ رو زدم و شروع کردم به راه رفتن.
یادم نیست چه آهنگی.
اصلا گوش نمی‌دادم.
هی تو دلم می‌گفتم: " ببینش انگار نه انگار که تورو دیده، انگار ندیدت، انگار نبودی، انگار غریبه بودی! تورو محرم اسرارش نمی‌دونه! یعنی دردودلاشو می‌بره پیش کی؟" 
وقتی غصه داشتم هر کاری برا شاد بودنم انجام می‌داد، خودش جای من غصه می‌خورد، سعی می‌کردم دیگه جلوش از درد نگم اما هر بار تا دلم می‌گرفت به اولین پناهی که فکر می‌کنی اون بود.
یاد روزای بارونی افتادم که دوتایی زیر بارون خیس می‌شدیم و حظ می‌بردیم.
روزایی که با هم می‌خندیدیم، با هم گریه می‌کردیم و بعدش می‌گفتیم گوربابای غصه، دوباره قهقهه می‌زدیم.
روزایی که تا می‌دیدیم دو نفر باهم زیر یه چترن بهشون می‌خندیدیمُ می‌گفتیم: "بارون برا خیس شدنه، بی منت میاد که بشوره گرد و خاکای وجود آدمارو. نباید زیر چتر رفت، هیچ چتری.
دلم لک زده بود برای اون لحظه‌‌هایی که از موهامون شُرشُر بارون می‌چکید رو صورتمون.من موهاشو کنار می‌زدم از رو پیشونی اون موهای منو از جلو چشام.
باید یه نگاه به نیمکت بندازم شاید بارونُ دیده اومده جای همیشگی‌مون منتظر نشسته.

● ● ●

مدت‌هاست شور قبلی رو درش نمی‌بینم، مدت‌هاست حالمو نپرسیده، قبلنا روزی چندبار می‌پرسبد خوبی؟ چطوری؟ رو به راهی؟
حالا مدت‌هاست پیش من سفره دلش رو باز نمی‌کنه.
شاید یه شنونده بهتری پیدا کرده.
دارم فکر می‌کنم من کِی کم‌کاری کردم، کِی بهش گفتم بس کن، انقدر از درد نگو. به خدا نگفتم، من دوست دارم بگه، بدونم تو دلش چی می‌گذره. بگه تا حل کنیم مسئله‌ها. فوقش نتونمم حل کنم یه طوری دلداریش می‌دم یا به یه روشی خوش‌حالش می‌کنم تا یادش بره.
الآن یه ساعته دارم به این دغدغه‌ها فکر می‌کنم، یه ساعاته نمی‌گه چته، اصلا حتی نمی‌گه چه مرگته!
تازه می‌پرسه چیزی شده!
آخه این سواله! 
کی منو اینطوری دیدی که حالتم انقدر برات عادیه که تازه بعد یه ساعت می‌گی چیزی شدی!
منم ترجیح می‌دم بگم هیچی نشده. آره باید همین رو بگم: نه، "هیچی".
سکوت می‌کنه، انگار باورش شده واقعا هیچی!
آخه اگه جواب برات مهم نیست چرا سوال می‌کنی؟ تو با " هیچی" گفتن من راضی شدی واقعا؟!
جوابتو گرفتی دیگه! برو با گوشیت بازی کن. راحت باش!
نپرسی خوبی نگی چطوری، تا حالا که فقط دلم داشت جرقه می‌زد از الان باید آتیش بگیره، شعله‌ور بشه!
کاش می‌دیدی چطوری می‌سوزه و با شعله‌هاش وجودم خاکستر می‌شه!
چقدر تحمل این وضعیت سخته برام، چطوری دو نفر تو فاصله چند سانتی متری هم، انقدر از هم دورن؟
چرا دستشو نمی‌ذاره رو شونم، نمی‌گه هستم، چته، با من حرف بزن، یا اصلا حرف نمی‌خواد فقط به من نگاه کن.
خدایا! الآن دلش کجاست؟
اصلا داره؟
من دیگه تاب ندارم، باید برم.
حتی بلند می‌شم هم نمی‌گه کجا.
هی آروم می‌رم شاید بیاد بهم برسه.
راه داره به آخر می‌رسه.
 بارون گرفت!
دوست دارم برگردم پشت سرم و
چشام از دیدنش که داره می‌دوئه سمتم برق بزنه.
باید برگردم ببینم داره میاد.
"نیمکت خالی" !

پی‌نوشت:

سکوت را که با سکوت تنها بگذاری، دیوان‌ها نگاشته می‌شود.

از سوی خودم. از سوی خودت.

سکوت را که با سکوت رها کنی

همانند دو طفل نوپا، سر از ناکجا در می‌آورند.

گمُ می‌شوند بین غریبه‌هایی که جای کمک، بر ترسشان دامن می‌زنند.

اگر راهشان جدا شد، یا تا ابد یکدیگر  نخواهند دید، یا به سختی روزی هم را می‌یابند، آن هم مانند دو غریبه.

اگر شانس بیاورند از هم جدا نشوند، مسیرهای یکسان اما غریبی را طی خواهند کرد،

اگر به خانه هم بازگردند، ترسی همیشگی بر جانشان چنبره می‌زند!

ترس از  تکرارِ غربت!

دستان سکوتمان را بگیریم، اگر گم شوند، غرق می‌شوند.

اگر غرق شوند، خواهند مُرد.

فروغ‌امان

_"میشه به آسمون نگاه کرد و دنبال ماه نگشت"؟

اینو گفتُ واستاد تا ابرا برن کنار.

یک دقه‌‌.دو.شایدم یه ساعت!

وقتی ماه رو دید تا سحر خیره شده بود بهش!

شاید اولین بارش بود.

از اون شب به بعد

شبای ابری و بارونی می‌رفت تو لاک خودش.

دلش می‌خواست همیشه شب باشه!

شبِ مهتابی

.

اون وقتی به ماه نگاه می‌کرد آروم‌تر می‌شد!

همه قید و بندهای زمین رو از یاد می‌برد!

براش فرقی نداشت یه هلال باریک ببینه

یا بدر!

فقط می‌خواست ببینتش!

.

دیگه یادش نمی‌اومد اولین‌بار کِی بود که سرشو برد رو به آسمون!

یادش نمی‌اومد که اولین بار می‌خواسته آسمون رو ببینه یا ستاره رو.یا.

فقط می‌دونه که مدت‌هاست دلش پیش ماه گیر کرده!

نگاهش هم.

حین تماشای ماه

نفس‌هاش تندتر می‌شه!

حتی دلش نمی‌خواد پلک بزنه!

تازگیام می‌شینه لب برکه.

عکس ماه رو نگاه می‌کنه و زیر لب می‌گه:

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

تو ماهی

تو ماهی.

دیگه این کارش از رو تفریح نیستا، شده مثل یکی از کارای روزمره‌اش که اگه انجام نده انگاری دلش آرومُ و قرار نمی‌گیره.

.

.

قبلنا فکر می‌کرد دستش هم حتی یه روز به ماه نمی‌رسه اما

الآن مطمئنه که خودش ماهِه!

راسته "دیوونه" که به ماه نگاه کنه "دیوونه‌تر" می‌شه.

ماه؛

"آدم سالم رو هم دیوونه می‌کنه"

شاید محال نباشد
پس از هزار سال
در صحرای سر سبزی.
خاکی باشم، مرغوب
باران، نمناکم کند

عطر گِل به مشام بذری برسد.
شاید محال نباشد
تو دانه‌ای باشی
که از سمت گندمزار
پی بستری در نهری غلتیده‌ای.
و از کنار خاک نمناک می‌گذری.
شاید محال نباشد باران بزند!
باران که بزند
نهر آب بالا خواهد آمد.
شاید محال نباشد بعد هزار سال و چند دقیقه
جریان نهر
تو را 
در بسترم بنشاند.
قول می‌دهم چنان تو را آغوش بگیرم
که در چشم به هم زدنی سبز شوی.

قول می‌دهم من همان پایین بمانم
و از قد کشیدنت حظ ببرم.
پس از آن مرا آرزویی نخواهد بود.

الّا
اگر دو هزار سال و چند دقیقه بعد به سرم زد تا دوباره آدم شوم.
 زمانی به هوش بیایم که سر بر سینه تو گذاشته‌ام
و تو درحال نوازش زلفکان من باشی.
شاید آدم‌ها به خیالم نیشخند بزنند و بگویند 

"این موجود آدم‌شدنی نیست"

چه فرقی دارد؟
بگذار هر چه می‌خواهند بگویند.

مهم این است تو چه می‌گویی.

شاید محال نباشد همین لحظه‌های باهم بودنمان هزارسال بعد تکرار شود
آن وقت من از هزارسال بعدترش باید بنویسم.
حیف است که باید منتظر هزار سال باشم برای بودن دوباره با تو.

چقدر بی‌انصافی‌ست حتی خاک هم که باشم باد مرا با خود خواهد برد.
و تو ساقه گندم که باشی از ریشه در خواهی آمد.
باد تو را کجا می‌برد و مرا کجا؟
اما

"یادت" جایی ندارد جز در حصار قلبم
تا هستم خواهی ماند.

هر چقدر هم باد "سهمگین" باشد.

شاید محال نباشد
مگرنه؟

فروغ‌امان

●●●

پی‌نوشت:

تو را من دوست می‌دارم خلاف هر که در عالم
 اگر طعنه است در عقلم اگر رخنه است در دینم 

 سعدی

_"میشه به آسمون نگاه کرد و دنبال ماه نگشت"؟

اینو گفتُ واستاد تا ابرا برن کنار.

یک دقه‌‌.دو.شایدم یه ساعت!

وقتی ماه رو دید تا سحر خیره شده بود بهش!

شاید اولین بارش بود.

از اون شب به بعد

شبای ابری و بارونی می‌رفت تو لاک خودش.

دلش می‌خواست همیشه شب باشه!

شبِ مهتابی

.

اون وقتی به ماه نگاه می‌کرد آروم‌تر می‌شد!

همه قید و بندهای زمین رو از یاد می‌برد!

براش فرقی نداشت یه هلال باریک ببینه

یا بدر!

فقط می‌خواست ببینتش!

.

دیگه یادش نمی‌اومد اولین‌بار کِی بود که سرشو برد رو به آسمون!

یادش نمی‌اومد که اولین بار می‌خواسته آسمون رو ببینه یا ستاره رو.یا.

فقط می‌دونه که مدت‌هاست دلش پیش ماه گیر کرده!

نگاهش هم.

حین تماشای ماه

نفس‌هاش تندتر می‌شه!

حتی دلش نمی‌خواد پلک بزنه!

تازگیام می‌شینه لب برکه.

عکس ماه رو نگاه می‌کنه و زیر لب می‌گه:

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

"تو ماهیُ و من ماهیِ این برکه کاشی".

تو ماهی

تو ماهی.

دیگه این کارش از رو تفریح نیستا، شده مثل یکی از کارای روزمره‌اش که اگه انجام نده انگاری دلش آرومُ و قرار نمی‌گیره.

.

.

قبلنا فکر می‌کرد دستش هم حتی یه روز به ماه نمی‌رسه اما

الآن مطمئنه که خودش ماهِه!

راسته "دیوونه" که به ماه نگاه کنه "دیوونه‌تر" می‌شه.

ماه؛

"آدم سالم رو هم دیوونه می‌کنه"

همیشه فهمیدن گزاره" در حال زندگی کن" برام سخت بود، واقعا "حال" رو چطور بدون عواقب بعدش باید دریابیم؟
اگه تو عمرم به لحظه‌ای برسم که از خیلی قبل‌ترش ناب‌ترین تصورم بوده باشه، اما بازم به شخصه نمی‌تونم نهایت استفاده رو ازش ببرم.
گرچه در ادبیات به کرّات اومده که به بَعد اعتباری نیست؛ حال رو دریاب

نمونه‌‌هاش در غزلیات حافظ:

♧

غنیمت دان و مِی خور در گلستان

که گل تا هفته‌ی دیگر نباشد♧

♧

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی

حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی♧

♧

مِی بی‌غش است دریاب وقتی خوش است بشتاب

سال دگر که دارد امید نوبهاری♧

♧

از چار چیز مگذر گر عاقلی و زیرک

امن و شراب بی غش معشوق و جای خالی♧

♧

چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت

حافظ مکن شکایت تا مِی خوریم حالی♧

در غزل سعدی:

♡

هر که را با دلستانی عیش می‌افتد زمانی

گو غنیمت دان که دیگر دیر دیر افتد شکاری♡

♡

شبست و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

غنیمتست چنین شب که دوستان بینی♡

یا در شعر باروق شفیعی:

◇با ما بیا نشاط کن و عشرت آفرین
کاین یک‌دو‌روزه عمر به شادی غنیمت است◇

تا این جا می‌گیم شُعرا بنا رو بر حسب اینکه عمری احتمالا وجود نخواهد داشت تصمیم می‌گیرند، اما کسی که احتمال می‌ده "بعد"ی هم هست، نمی‌تونه نسبت به قضایای از آن پس، بی‌تفاوت باشه؛ اما در اشعار دیگر می‌بینیم:

◇

گر تو را کامی برآید دیر زود از وصل یار

بعد از آن نامت به رسوایی برآید ننگ نیست◇

◇

ز گفت و گوی عوام احتراز می‌کردم

کز این سپس بنشینم به کنج تنهایی

وفای صحبت جانان به گوش جانم گفت

نه عاشقی که حذر می‌کنی ز رسوایی◇
سعدی

♤

غیر بدنامی ندارم سودی از سودای عشق

مایهٔ بازار رسواییست این سودا مرا♤

♤

مرا گفتی هلالی در جهان رسوا شدی آخر

من آن بهتر که در عشق تو رسوای جهان باشم♤
هلالی جغتایی
حالا وقتی به این اشعار نگاه می‌کنم، متوجه می‌شم چقدر عشق اونا عمیق بوده.
من به شخصه جرئت رسوایی ندارم، از ساختارها و روح حاکم در محیط هراس دارم، خودم رو مخفی می‌کنم، شُهره شهر که هیچ، حتی نمی‌تونم شُهره یه کوچه باشم!
یه وقتایی یه صحنه ناب از مدت‌ها تو ذهنت شکل می‌گیره، هی بال و پرش می‌دی، فکر می‌کنی اگه پیش بیاد و محقق بشه تو  می‌تونی ازش نهایت استفاده رو ببری، از لذت سرشار بشی، حس بی‌نیازی کنی، از سرخوشی جونت به لب برسه.
همین تصور هرجا بری همراته، ازش یه نمای خیلی خاص می‌سازی به حدی که شده فکر کنی دور از دسترسه.
اما گاهی زمان تو رو در دل اون صحنه قرار می‌ده.
باورت نمی‌شه‌ها. اصلا اصلا اصلا.
همش فکر می‌کنی بازم دا ی خیال‌پردازی می‌کنه!
چشماتو باز و بسته می‌کنی، ضرب آهسته می‌زنی به صورتت، می‌خوای خودتو هر طور شده بیدار کنی.
ولی خواب نیستی، نه، بیداری!
همه چی اونطوریه که باید باشه، میگم همه چی یعنی واقعا همه چی! ولی واکنش خودت اونی نیست که فکرشو می‌کردی به تبع اون حست هم اون حسی نیست که فکر می‌کردی ته ته سرخوشیه!
این میشه که بشینی فکر کنی، خوب فکر کنی ببینی مشکل کجاست دقیقا، چی با چی نمی‌خونه!
به "حال" فکر می‌کنی، به "آینده"
دائم همین بین "حال" و "آینده" سیر می‌کنی.
میری، میای.
میری،میای.
میری، میری، می‌مونی!
خودتو تو آینده تصور می‌کنی و در همون لحظه که تو آینده‌ای، "حال" رو به یاد می‌آری.
همین میشه که واکنش الآنت رو بسنجی، نه طبق معیارای دل خودتا، نه، اصلا
بر اساس چارچوب‌های تحمیل شده‌ی نامرئی که از همه طرف چنبره زدن به کل وجودت!
تو آینده‌ای و به "حال" فکر می‌کنی.
به نظر
بیشتر از اینکه از "حال" به آینده فکر کنیم، تو " آینده‌ایم" و به "حال" فکر می‌کنیم همین باعث تمایز شُعرایی شده که نمونه‌های شعریشون رو دیدیم.
اونا در لحظه بودن و نمی‌رفتن آینده؛ پشیمون و سرگشته بشینن به الآنشون فکر کنن! از کار فعلی‌شون مطمئن بودن.
ماها بی‌انصافای آگاهی هستیم که از ترس پشیمون نشدن تو آینده، سیم خاردارایز پیچیدیم دور احساسمون که هم حس و جسم خودمونو زخمی کرده و هم جان طرف مقابلمون رو.
موانع فیزیکی چقدر راحت‌تر نابود میشن، اما غل و زنجیرای قوانین نامرئی محکم‌ترن.

●●●

پی‌نوشت: 

و من حیرتی دارم از خویش.
آن دم که پهلو به پهلو،
تخته سنگی تکیه را تکیه‌گاه خود ساخته بودیم.
و من حیرتی دارم از خویش.
گویی بر لب نهر عدن نشسته و جنب‌وجوش حیات را می‌‌نگریسیتیم. درست مانند رویاهای گاه و بی گاهم.
اما‌‌.
باور نمی‌کردم بی‌خویشتنی‌ام را.
رویا همان رویا بود، بود اما نبود. نبود.من نبودم.
ساکت بودم.
ساکت و نظاره‌گر.
خطوط سبز و آبی زمان در تاریکی اتاقک آینده پیش چشمانم رنگ می‌باخت.
و من
تکیده در تاریکی مطلق و گنگ، حال را به نظاره نشستم.
چه کسی می‌دانست که من لب نهر نبودم و به تاریکی سفر کرده بودم؟
چه کسی پیوند آب و تاریکی را می‌فهمید
جریان.
سمت تاریکی رفته بود و من، غرق
در اتاقکی تاریک
دست‌وپا می‌زدم. آه ناجی.
جریان اختیارم را برد.
و مرا.
دستم را بگیر
از آینده بیرون بکش.
ناجی.آی ناجی.
کارم از غرق گذشت
دارم حل می‌شوم در زمان.
مرا به خودم بیاور.
به همین لحظه
همین رویای به حقیقت پیوسته‌ام.
-ترسو!.چه غفلت آگاهانه‌ای.
دریاب! دریاب!
و سوت ممتد زمان .
آه ناجی.
صدایت را نمی‌شنوم.
_________________
فروغ‌امان

‌
چند وقتیه موضوع‌های مختلفی میاد به ذهنم
ولی چون همون موقع شرایط نوشتن فراهم نیست، یادم نمی‌مونه بعدا همشو که بتونم بنویسم.
دو مورد خیلی برجسته طی این مدت؛ یکیش دانش‌اموختگی(فارغ التحصیلی سابق که حقا عبارت مناسبی نبود) کارشناسیم بود و دیگری فراق؛
هر کسی که دوران کارشناسی رو گذرونده، متوجه می‌شه آخرین روزش چقدر غریبه.
روزی که آدم می‌فهمه دوره بچگیش تمومه و باس من بعد بیشتر زندگی رو جددی بگیره.
بعدش انتخابای مهم‌تری جلوروش قرار می‌گیره
مثل ارشد؛ اگه رشته کارشناسیش رو احساسی انتخاب کرده دیگه مقطع ارشد ازین خبرا نیست.
نقش "کار" و "شغل" پررنگ می‌شه.
مورد بعد فراق بود؛
از محیط دانشگاهی، از هم‌اتاقی، از دوستان.
سخته، قلب آدم درد میاد موقع آخرین خداحافظی البته همش تاکید می‌کنی که اُمیدواری آخرین خداحافظیت نباشه.
هی تو دلت می‌گی بازم می‌شه دور هم جمع بشیم؟
اُمید قشنگه.
اُمیدوارم نقل بر عبث پاییدن نشه دیدار دوبارمون.
#به_دور_از_هیاهو
پ‌ن:
آنگاه که غروب را به شوق آمدنت
به نظاره نشستم 
و منتظر پیوستن من و ماه شدم.
به میهمانان ناخوانده نمی‌اندیشیدم.
آه!
ابرهای تیره را عزیمت سفر نیست.
در آسمان دیدار لنگر انداخته‌اند.
 کاش
ابرها ببارند.
بلکه پس از باران
آسمان صاف شود.
و شبش
تو را خواهم دید.
حتما؟
فروغ‌امان

برای کاشتن بذر حتما که نباید کشاورز بود!
می‌توان در هر قالبی که هستی بمانی  

و 
بذر بپاشی.
می‌توانی معلم باشی
و بذر دانش بکاری.
پزشک باشی و سلامتی بنشانی.
مادر باشی و محبت به‌بار بیاوری.
پاکبان باشی و پاکی به ثمرت باشد.
و.
می‌توانی در قالب عاشق
بذر عشق در دل بکاری.
به سان دانش که برای فراگیر شدن به معلم نیاز دارد.
مانند سلامتی که دست به دامنطبیب و طبابت است
و مثل محبت که برای نمودعالیش "مادر" است
و همانابرای ایجاد و دوام پاکی و بی‌آلایشی وجود پاکبان ضروری است
تا آخر عمر
بذر عشقی که در دلی کاشته شده
به وجود عاشق نیاز دارد
تا 
تاب  بیاورد تاریکی خاک را قبل از شکفتنش
آری

و برای رشد.
عاشق؛
در قبال دلی که شیفته‌اش کرده مسئول است‌.

تا ابد.

پ‌ن:

حالیا ثمره عاشقی

از منظر هر صاحب‌دلی تفاوت دارد

‌
چند وقتیه موضوع‌های مختلفی میاد به ذهنم
ولی چون همون موقع شرایط نوشتن فراهم نیست، یادم نمی‌مونه بعدا همشو که بتونم بنویسم.
دو مورد خیلی برجسته طی این مدت؛ یکیش دانش‌اموختگی(فارغ التحصیلی سابق که حقا عبارت مناسبی نبود) کارشناسیم بود و دیگری فراق؛
هر کسی که دوران کارشناسی رو گذرونده، متوجه می‌شه آخرین روزش چقدر غریبه.
روزی که آدم می‌فهمه دوره بچگیش تمومه و باس من بعد بیشتر زندگی رو جددی بگیره.
بعدش انتخابای مهم‌تری جلوروش قرار می‌گیره
مثل ارشد؛ اگه رشته کارشناسیش رو احساسی انتخاب کرده دیگه مقطع ارشد ازین خبرا نیست.
نقش "کار" و "شغل" پررنگ می‌شه.
مورد بعد فراق بود؛
از محیط دانشگاهی، از هم‌اتاقی، از دوستان.
سخته، قلب آدم درد میاد موقع آخرین خداحافظی البته همش تاکید می‌کنی که اُمیدواری آخرین خداحافظیت نباشه.
هی تو دلت می‌گی بازم می‌شه دور هم جمع بشیم؟
اُمید قشنگه.
اُمیدوارم نقل بر عبث پاییدن نشه دیدار دوبارمون.
#به_دور_از_هیاهو
پ‌ن:
آنگاه که غروب را به شوق آمدنت
به نظاره نشستم 
و منتظر پیوستن من و ماه شدم.
به میهمانان ناخوانده نمی‌اندیشیدم.
آه!
ابرهای تیره را عزیمت سفر نیست.
در آسمان دیدار لنگر انداخته‌اند.
 کاش
ابرها ببارند.
بلکه پس از باران
آسمان صاف شود.
و شبش
تو را خواهم دید.
حتما؟
فروغ‌امان

برای کاشتن بذر حتما که نباید کشاورز بود!
می‌توان در هر قالبی که هستی بمانی  

و 
بذر بپاشی.
می‌توانی معلم باشی و بذر دانش بپاشی.
پزشک باشی و سلامتی بنشانی.
مادر باشی و محبت به‌بار بیاوری.
پاکبان باشی و پاکی ثمرت باشد.
و.
می‌توانی در قالب عاشق
بذری از عشق در دلی بکاری.

حالیا 

به سان دانش که برای فراگیرشدن  به نیاز به بودن معلمی دارد
مانند سلامتی که دست به دامن طبیب و طبابت است
و مثل محبت که نمود عالیش "مادر" و "مادرانگی" است
و همانا برای ایجاد و دوام پاکی و بی‌آلایشی وجود پاکبان حتمی است

بذر عشقی که در دلی کاشته شده
به وجود عاشق نیاز دارد
تا 
تاب  بیاورد تاریکی خاک را قبل از شکفتنش
آری

 برای رشد.

عاشق؛
در قبال دلی که شیفته‌اش کرده مسئول است‌.

پ‌ن:

حال ثمره عاشقی

از منظر هر صاحب‌دلی تفاوت دارد

بعضی از خاطره‌ها
شکل فایل‌های ویروسی‌ان
دیدی هی حذفشون می‌کنی
اما
باز بر‌می‌گردن.
شیفت دیلیت هم اثری نداره روشون.
انگاری جا خوش کردن تو حافظه.
حالا تو نه اینکه در مقابل این خاطره‌ها باشیا.نه.
تو در جریان اینا شناوری.
می‌برنت؛ هرجا که بخوان.
اصلا یه موقع طوری از این دنیا
و ازین هستی دورت می‌کنن
که وقتی به خودت می‌آی؛ می‌گی
کدومش حقیقته؟
یادها مثل قطاری می‌مونن
که اصلا نمی‌دونی چجوری سوار شدی
مقصدش کجاست.
فقط میری
میری
میری
می‌برتت
می‌برتت.
رفتنت لحظه‌ها رو دود می‌کنه.

تنهایی.
تنهایِ تنهایِ تنها

خیره شدی به ناکجا
به یه نقطه‌ای که اصلا حتی نمی‌بینیش
زمان تورو در خودش حل می‌کنه.

قطار سمت گذشته می‌ره‌.
مجبوری باهاش بری
نمی‌تونی خودتو پرت کنی بیرون.

ته مسیر
یه جا میون شلوغی پیادت می‌کنه
اون جا خودتم گم می‌کنی.

هی دنبال خودتی.
دنبال خودتی
دنبال خودتی.

پیدا نمی‌کنی خودتو.

با سوت قطار که داره میره
یک آن به خودت میای.

می‌بینی داری مهره‌های دستبندتو نخ می‌کنی.

●●●

پی‌نوشت:

خاطره‌ها گرچه آرام به نظر می‌آیند

در خاطر آنچنان سوت می‌کشند

که گویی

قصد انحلال همین اندک آرامش بمیر نمیرت را کرده‌اند

گوش‌هایت می‌مانند

 و

زوزه ممتد خاطراتی که گویی از دودکش قطاری 

بیرون می‌آید.

خاطره‌ای نباید ساخت که بگندد؛

و اگر شیرینی خاطره‌ای رفت

این تقصیر خاطره‌سازان است.

خاطره به سان کودکی نوپاست که زاده می‌شود

نه به خودیِ خود

با وجود مایی که

حالا

"من" و "تو" شده است.

فروغ‌امان

پی‌نوشت:

آشنایی‌ها دست آدم نیست، قبل هر آشنایی کلی اتفاقای دیگه رخ داده.

که ما در وقوعشون اصلا دخالتی نداشتیم.

کلا حواسمون باشه به چی می‌بالیم؛

مهم گزینش‌های خودمونه نه اونچه که بر ما تحمیل شده و هیچ راه دررویی هم براش وجود نداره.

ذهن ما محل آمدورفت هزاران اندیشه است که با گزینش 
برخی از آن‌ افکار را بال و پر می‌دهد.
پایان روز، درست مانند زمانی است که پس از یک خرید مفصل از بازار برگشته‌ای و وسیله‌هایت گرچه دوست داشتنی‌اند و دلت می‌خواهد دائم نگاهشان کنی و هر چه زودتر از شر وسیله‌های کهنه و مستعملت رها شوی.
اندیشه‌ای را که دوست داشتنی‌اند می‌خواهی تا همیشه نگاهشان داری البته نه تا همیشه، تا زمانی که دلت را نزده باشد و دسته‌ دیگر افکار هم ذهنت را درگیر می‌کند که دوستشان نداری و از آن‌ها فراری هستی!
نوشتن علاوه بر سروسامان دادن به اندیشه‌های دوست داشتنی‌ات، کمک می‌کند ناب بمانند و کامل.
هنگامی تکلیفت با این دست اندیشه‌هایت روشن شد و مطمئن شدی که منظم و جامع با به تحریر درآوردنشان، ماندگار شده‌اند، نوبت افکار ناخوشایند می‌شود؛
دوست داری یکباره از خاطرت محو شود اما نه.
به این فکر می‌کنی به این قبیل فکرها هم نیاز داری. پشیمانی، تردید، احساس شکست، حس تباهی، فکر مفید نبودن، احساس پوچی و . همه افکاری که سعی می‌کند حال خوش الآنت را بگیرد و ملامتت کند که تو اشتباهاتی داشته‌ای.
نه.
نباید از این افکار گریخت، باید اشتباهات را با جانِ دل پذیرا بود، بدون خطا هیچ آدمی مجرب نمی‌شود، خطاست که باعث می‌شود قدر نکویی و درستی را بدانیم، اگر اشتباهات در زندگی ما نباشد ما آدم‌های خامی به بار می‌آییم که فقط درس‌هایی زبان به زبان شنیده‌ایم.
زندگی به خطر کردنش می‌ارزد، خطر و خطا فراز و فرودهایی در زندگی پدید می‌آورند که آدم تازه متوجه می‌شود کجاست و برای رهایی از منجلاب چه باید کند.
وقتی خودت برای بالا کشیدنت تقلا می‌کنی قدر زندگی را بهتر درک می‌کنی.
پس چه خوب چه ناخوشایند، اندیشه‌هایت را بنویس.
بگذار بمانند،
خطاهایت ماندگار شوند برای عبرت
و
سرافرازی‌هایت برای عزت
بنویس و ماندگارشان کن.

فروغ‌امان

بعضی از خاطره‌ها
شکل فایل‌های ویروسی‌ان
دیدی هی حذفشون می‌کنی
اما
باز بر‌می‌گردن.
شیفت دیلیت هم اثری نداره روشون.
انگاری جا خوش کردن تو حافظه.
حالا تو نه اینکه در مقابل این خاطره‌ها باشیا.نه.
تو در جریان اینا شناوری.
می‌برنت؛ هرجا که بخوان.
اصلا یه موقع طوری از این دنیا
و ازین هستی دورت می‌کنن
که وقتی به خودت می‌آی؛ می‌گی
کدومش حقیقته؟
یادها مثل قطاری می‌مونن
که اصلا نمی‌دونی چجوری سوار شدی
مقصدش کجاست.
فقط میری
میری
میری
می‌برنت
می‌برنت.
رفتنت لحظه‌ها رو دود می‌کنه.

تنهایی.
تنهایِ تنهایِ تنها

خیره شدی به ناکجا
به یه نقطه‌ای که اصلا حتی نمی‌بینیش
زمان تورو در خودش حل می‌کنه.

قطار سمت گذشته می‌ره‌.
مجبوری باهاش بری
نمی‌تونی خودتو پرت کنی بیرون.

ته مسیر
یه جا میون شلوغی پیادت می‌کنه
اون جا خودتم گم می‌کنی.

هی دنبال خودتی.
دنبال خودتی
دنبال خودتی.

پیدا نمی‌کنی خودتو.

با سوت قطار 
یک آن به خودت میای.

می‌بینی داری مهره‌های دستبندتو نخ می‌کنی.

●●●

پی‌نوشت:

خاطره‌ها گرچه آرام به نظر می‌آیند

در خاطر آنچنان سوت می‌کشند

که گویی

قصد انحلال همین اندک آرامش بمیر نمیرت را کرده‌اند

گوش‌هایت می‌مانند

 و

زوزه ممتد خاطراتی که گویی از دودکش قطاری 

بیرون می‌آید.

خاطره‌ای نباید ساخت که بگندد؛

و اگر شیرینی خاطره‌ای رفت

این تقصیر خاطره‌سازان است.

خاطره به سان کودکی نوپاست که زاده می‌شود

نه به خودیِ خود

با وجود مایی که

حالا

"من" و "تو" شده است.

فروغ‌امان

برای کاشتن بذر حتما که نباید کشاورز بود!
می‌توان در هر قالبی که هستی بمانی  

و 
بذر بپاشی.
می‌توانی معلم باشی و بذر دانش بپاشی.
پزشک باشی و سلامتی بنشانی.
مادر باشی و محبت به‌بار بیاوری.
پاکبان باشی و پاکی ثمرت باشد.
و.
می‌توانی در قالب عاشق
بذری از عشق در دلی بکاری.

حالیا 

به سان دانش که برای فراگیرشدن نیاز به بودن معلمی دارد
مانند سلامتی که دست به دامن طبیب و طبابت است
و مثل محبت که نمود عالیش "مادر" و "مادرانگی" است
و همانا برای ایجاد و دوام پاکی و بی‌آلایشی وجود پاکبان حتمی است

بذر عشقی که در دلی کاشته شده
به وجود عاشق نیاز دارد
تا 
تاب  بیاورد تاریکی خاک را قبل از شکفتنش
آری

 برای رشد.

عاشق؛
در قبال دلی که شیفته‌اش کرده مسئول است‌.

●●●

پ‌ن:

حال ثمره عاشقی

از منظر هر صاحب‌دلی تفاوت دارد

فروغ‌امان

‌
چند وقتیه موضوع‌های مختلفی میاد به ذهنم
ولی چون همون موقع شرایط نوشتن فراهم نیست، یادم نمی‌مونه بعدا همشو که بتونم بنویسم.
دو مورد خیلی برجسته طی این مدت؛ یکیش دانش‌اموختگی(فارغ التحصیلی سابق که حقا عبارت مناسبی نبود) کارشناسیم بود و دیگری فراق؛
هر کسی که دوران کارشناسی رو گذرونده، متوجه می‌شه آخرین روزش چقدر غریبه.
روزی که آدم می‌فهمه دوره بچگیش تمومه و باس من بعد بیشتر زندگی رو جددی بگیره.
بعدش انتخابای مهم‌تری جلوروش قرار می‌گیره
مثل ارشد؛ اگه رشته کارشناسیش رو احساسی انتخاب کرده دیگه مقطع ارشد ازین خبرا نیست.
نقش "کار" و "شغل" پررنگ می‌شه.
مورد بعد فراق بود؛
از محیط دانشگاهی، از هم‌اتاقی، از دوستان.
سخته، قلب آدم درد میاد موقع آخرین خداحافظی البته همش تاکید می‌کنی که اُمیدواری آخرین خداحافظیت نباشه.
هی تو دلت می‌گی بازم می‌شه دور هم جمع بشیم؟
اُمید قشنگه.
اُمیدوارم نقل بر عبث پاییدن نشه دیدار دوبارمون.
#به_دور_از_هیاهو

پ‌ن:
آنگاه که غروب را به شوق آمدنت
به نظاره نشستم 
و منتظر پیوستن من و ماه شدم.
به میهمانان ناخوانده نمی‌اندیشیدم.
آه!
ابرهای تیره را عزیمت سفر نیست.
در آسمان دیدار لنگر انداخته‌اند.
 کاش
ابرها ببارند.
بلکه پس از باران
آسمان صاف شود.
و شبش
تو را خواهم دید.
حتما؟
فروغ‌امان

همیشه فهمیدن گزاره" در حال زندگی کن" برام سخت بود، واقعا "حال" رو چطور بدون عواقب بعدش باید دریابیم؟
اگه تو عمرم به لحظه‌ای برسم که از خیلی قبل‌ترش ناب‌ترین تصورم بوده باشه، اما بازم به شخصه نمی‌تونم نهایت استفاده رو ازش ببرم.
گرچه در ادبیات به کرّات اومده که به بَعد اعتباری نیست؛ حال رو دریاب

نمونه‌‌هاش در غزلیات حافظ:

♧

غنیمت دان و مِی خور در گلستان

که گل تا هفته‌ی دیگر نباشد♧

♧

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی

حاصل از حیات ای جان این دم است تا دانی♧

♧

مِی بی‌غش است دریاب وقتی خوش است بشتاب

سال دگر که دارد امید نوبهاری♧

♧

از چار چیز مگذر گر عاقلی و زیرک

امن و شراب بی غش معشوق و جای خالی♧

♧

چون نیست نقش دوران در هیچ حال ثابت

حافظ مکن شکایت تا مِی خوریم حالی♧

در غزل سعدی:

♡

هر که را با دلستانی عیش می‌افتد زمانی

گو غنیمت دان که دیگر دیر دیر افتد شکاری♡

♡

شبست و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

غنیمتست چنین شب که دوستان بینی♡

یا در شعر باروق شفیعی:

◇با ما بیا نشاط کن و عشرت آفرین
کاین یک‌دو‌روزه عمر به شادی غنیمت است◇

تا این جا می‌گیم شُعرا بنا رو بر حسب اینکه عمری احتمالا وجود نخواهد داشت تصمیم می‌گیرند، اما کسی که احتمال می‌ده "بعد"ی هم هست، نمی‌تونه نسبت به قضایای از آن پس، بی‌تفاوت باشه؛ اما در اشعار دیگر می‌بینیم:

◇

گر تو را کامی برآید دیر زود از وصل یار

بعد از آن نامت به رسوایی برآید ننگ نیست◇

◇

ز گفت و گوی عوام احتراز می‌کردم

کز این سپس بنشینم به کنج تنهایی

وفای صحبت جانان به گوش جانم گفت

نه عاشقی که حذر می‌کنی ز رسوایی◇
سعدی

♤

غیر بدنامی ندارم سودی از سودای عشق

مایهٔ بازار رسواییست این سودا مرا♤

♤

مرا گفتی هلالی در جهان رسوا شدی آخر

من آن بهتر که در عشق تو رسوای جهان باشم♤
هلالی جغتایی
حالا وقتی به این اشعار نگاه می‌کنم، متوجه می‌شم چقدر عشق اونا عمیق بوده.
من به شخصه جرئت رسوایی ندارم، از ساختارها و روح حاکم در محیط هراس دارم، خودم رو مخفی می‌کنم، شُهره شهر که هیچ، حتی نمی‌تونم شُهره یه کوچه باشم!
یه وقتایی یه صحنه ناب از مدت‌ها تو ذهنت شکل می‌گیره، هی بال و پرش می‌دی، فکر می‌کنی اگه پیش بیاد و محقق بشه تو می‌تونی ازش نهایت استفاده رو ببری، از لذت سرشار بشی، حس بی‌نیازی کنی، از سرخوشی جونت به لب برسه.
همین تصور هرجا بری همراته، ازش یه نمای خیلی خاص می‌سازی به حدی که شده فکر کنی دور از دسترسه.
اما گاهی زمان تو رو در دل اون صحنه قرار می‌ده.
باورت نمی‌شه‌ها. اصلا اصلا اصلا.
همش فکر می‌کنی بازم داری  خیال‌پردازی می‌کنه!
چشماتو باز و بسته می‌کنی، ضرب آهسته می‌زنی به صورتت، می‌خوای خودتو هر طور شده بیدار کنی.
ولی خواب نیستی، نه، بیداری!
همه چی اونطوریه که باید باشه، میگم همه چی یعنی واقعا همه چی! ولی واکنش خودت اونی نیست که فکرشو می‌کردی؛ به تبع اون حست هم اون حسی نیست که فکر می‌کردی ته ته سرخوشیه!
این میشه که بشینی فکر کنی، خوب فکر کنی ببینی مشکل کجاست دقیقا، چی با چی نمی‌خونه!
به "حال" فکر می‌کنی، به "آینده"
دائم همین بین "حال" و "آینده" سیر می‌کنی.
میری، میای.
میری، میای.
میری، میری، می‌مونی!
خودتو تو آینده تصور می‌کنی و در همون لحظه که تو آینده‌ای، "حال" رو به یاد می‌آری.
همین میشه که واکنش الآنت رو بسنجی، نه طبق معیارای دل خودتا، نه، اصلا
بر اساس چارچوب‌های تحمیل شده‌ی نامرئی که از همه طرف چنبره زدن به کل وجودت!
تو آینده‌ای و به "حال" فکر می‌کنی.
به نظر
بیشتر از اینکه از "حال" به آینده فکر کنیم، تو " آینده‌ایم" و به "حال" فکر می‌کنیم همین باعث تمایز شُعرایی شده که نمونه‌های شعریشون رو دیدیم.
اونا در لحظه بودن و نمی‌رفتن آینده؛ پشیمون و سرگشته بشینن به الآنشون فکر کنن! از کار فعلی‌شون مطمئن بودن.
ماها بی‌انصافای آگاهی هستیم که از ترس پشیمون نشدن تو آینده، سیم خاردارایز پیچیدیم دور احساسمون که هم حس و جسم خودمونو زخمی کرده و هم جان طرف مقابلمون رو.
موانع فیزیکی چقدر راحت‌تر نابود میشن، اما غل و زنجیرای قوانین نامرئی محکم‌ترن و شکستنشم قدرت و مقاومت و استمرار بیشتری می‌طلبه.

●●●

پی‌نوشت: 

و من حیرتی دارم از خویش.
آن دم که پهلو به پهلو،
تخته سنگی را تکیه‌گاه خود ساخته بودیم.

و آنگاه حیرتی دارم از خویش.
گویی بر لب نهر عدن نشسته و جنب‌وجوش حیات را می‌‌نگریسیتیم. 

درست مانند رویاهای گاه و بی گاهم.
اما
باور نمی‌کردم بی‌خویشتنی‌ِ خویشتن را.
رویا همان رویا بود، بود اما نبود. نبود.من نبودم.
ساکت بودم.
ساکت و نظاره‌گر.
خطوط سبز و آبی زمان در تاریکی اتاقک آینده پیش چشمانم رنگ می‌باخت.
و من
تکیده در تاریکی مطلق و گنگ، حال را به نظاره نشستم.
چه کسی می‌دانست که من لب نهر نبودم و به تاریکی سفر کرده بودم؟
چه کسی پیوند آب و تاریکی را می‌فهمید
جریان.
سمت تاریکی رفته بود و من، 

غرق در اتاقکی تاریک
دست‌وپا می‌زدم. 

آه ناجی.
جریان اختیارم را برد.
و مرا.
دستم را بگیر
از آینده بیرون بکش.
ناجی.آی ناجی.
کارم از غرق شدن گذشت
دارم در زمان حل می‌شوم.
مرا به خودم بیاور.
به اکنون
به همین رویای به حقیقت پیوسته‌ام.
-ترسو!.چه غفلت آگاهانه‌ای.
دریاب! دریاب!
___

و سوت ممتد زمان .
آه ناجی.
صدایت را نمی‌شنوم.

_________________
فروغ‌امان

این روزها دلم می‌خواهد به سرزمین برهوتی سفر‌کنم
جایی که نشان از آبادی نباشد
دور تا دور خاک باشد و گرد و غبار

جانم از این همه شلوغی به لب رسیده است
بیزارم از هر چه در اطرافم می‌بینم

این جا "انتخاب" به من پوزخند می‌زند؛
انتخاب جبر دائمی و مسلمی است که میان هستی جولان می‌دهد
اما به ادعای خودش؛ مظهر آزادی است!

از دست گوشه‌نشینی و خودخوری کاری ساخته نیست ایکاش گفتنُ گله‌مندی از بزرگ‌ شدن هم راهی به جا نمی‌برد

در مقابل
گویا تنها می‌توان سپر انداخت و هستی‌ ما بعدش را به جریان زمان سپرد و شاهد عینی دست و پا زدن آرزوها و اضحملال توانش خود شد!

گفته می‌شود آدم در بدترین شرایط هم که باشد اگر به هدفش امید داشته باشد به آن خواهد رسید
اما

گاهی همین اجبار انتخاب 
گویی نامادری پتیاره‌ای است که از ناکامی تو لذت‌ها می‌برد!

در این زمان دلت می‌خواهد به هر چه  روان‌شناسی مثبتُ و چاکرا و یوگا و تلقین و القاءُ و. دهن‌کجی کنی و بگویی چه کاسبی‌ای راه انداخته‌اید با سرپوش گذاشتن بر  روی اصل قضیه!

فروغ‌امان

پی‌نوشت:

انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود:

توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن توانِ شنفتن توانِ دیدن و گفتن

توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن توانِ خندیدن به وسعتِ دل،

توانِ گریستن از سُویدای جان، توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی

توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی تنهایی تنهایی تنهایی عریان.

انسان دشواری وظیفه است.

دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را.

رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته گذشتیم

و منظرِ جهان را تنها از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و

اکنون آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و آنک اشارتِ دربانِ منتظر!

ـ دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام به وداع فراپُشت می‌نگرم: فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.

به جان منت پذیرم و حق گزارم!

(چنین گفت بامدادِ خسته.) احمد شاملو

این روزها دلم می‌خواهد به سرزمین برهوتی سفر‌کنم
جایی که نه آباد باشد و نه نشان از آبادی
دور تا دور خاک باشد و گرد و غبار

جانم از این همه شلوغی به لب رسیده است
بیزارم از هر چه در اطرافم می‌بینم

این جا "انتخاب" به من پوزخند می‌زند؛
انتخاب جبر دائمی و مسلمی است که میان هستی جولان می‌دهد
اما به ادعای خودش؛ مظهر آزادی است!

از دست گوشه‌نشینی و خودخوری کاری ساخته نیست ایکاش گفتنُ گله‌مندی از بزرگ‌ شدن هم راهی به جا نمی‌برد

در مقابل
گویا تنها می‌توان سپر انداخت و هستی‌ ما بعدش را به جریان زمان سپرد و شاهد عینی دست و پا زدن آرزوها و اضحملال توانش خود شد!

گفته می‌شود آدم در بدترین شرایط هم که باشد اگر به هدفش امید داشته باشد به آن خواهد رسید
اما

گاهی همین اجبار انتخاب 
گویی نامادری پتیاره‌ای است که از ناکامی تو لذت‌ها می‌برد!

در این زمان دلت می‌خواهد به هر چه  روان‌شناسی مثبتُ و چاکرا و یوگا و تلقین و القاءُ و. دهن‌کجی کنی و بگویی چه کاسبی‌ای راه انداخته‌اید با سرپوش گذاشتن بر  روی اصل قضیه!

فروغ‌امان

پی‌نوشت:

انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود:

توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن توانِ شنفتن توانِ دیدن و گفتن

توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن توانِ خندیدن به وسعتِ دل،

توانِ گریستن از سُویدای جان، توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی

توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی تنهایی تنهایی تنهایی عریان.

انسان دشواری وظیفه است.

دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را.

رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته گذشتیم

و منظرِ جهان را تنها از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و

اکنون آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و آنک اشارتِ دربانِ منتظر!

ـ دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام به وداع فراپُشت می‌نگرم: فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.

به جان منت پذیرم و حق گزارم!

(چنین گفت بامدادِ خسته.) احمد شاملو

دغدغه آدم‌ها متفاوت است
وقتی نزدیک بیایی و بپرسی
تو کیستی و کجای جهانی.
ابتدا باید آنچه را که حاشیه می‌دانم؛ برایت تعریف کنم
باید بگویم
من شبیه پرنسس‌های دیزنی‌لند نیستم
من عاشق رنگ و آهن و زرق و برق نیستم
عاشق لاک زدن‌های گاه و بی‌گاه نیستم
تا در چشمان کسی زیبا دیده شوم.
نمی‌خواهم سردیسی از خود در میادین شهر به یادگار بگذارم؛ خود را تافته‌ای جدا بافته نمی‌دانم زیرا
هر چقدر هم سعی کنم خودم را متمایز از کل فرض‌کنم، باز همین بودن در جامعه است که به من فردیتم را بخشیده است.
می‌خواهم همین گونه که هستم پذیرفته شوم،
بدون کم و کاست
نه اینکه حالت فعلی من تقدس خاصی داشته و یا یک حقیقت ناب باشد، نه!
اصلا چنین نیست
اما
فعلیتم برایم ارزشمند است، زیرا یک شبه بدان نرسیده‌ام، از جایی سرقت نکرده‌ام، مریدانه از کسی تقلید نکرده‌ام،
و
ممکن است این حالت دست‌خوش تغییرات بنیادی شود اما
ترجیحم بر آن است با "فکر و تصمیم" خودم تطوری در هویتم رخ دهد نه با گزاره‌های تحمیلی عاقلانه یا عرف.: عقل و عرفی که در طی تاریخ خود دچار دگرگونی می‌شوند چگونه مدعی حقانیت‌اند؟
اگر قرار باشد من به واسطه بداعتم از اجتماع طرد شوم، آغوشم را با اشتیاق سمت ازلت می‌گشایم؛ زیرا بودن بین کسانی که نظراتم را از وجودم پس می‌زنند؛ ظلم به خویشتن می‌دانم.

فروغ‌امان

شاید دلتنگیُ و دلگیری بخشی از حالت فعلیم را تشریح کند، چقدَر فاصله گرفتن از سنین نوجوانی و پذیرش مسئولیت در قبال آینده هولناک است؛ دوره کارشناسی دغدغه‌های کنونی را تا به بدین حد نداشت؛ نمی‌خواهم بگویم ای کاش آن دوره تا ابد ادامه داشت نه؛ اما مواجه شدن با اتمامش، بشدت دردناک است.
دلتنگی برایِ.
برای اتاق چهارنفرمون و همساده‌هامون؛ نیلو، عقیق، عظیمه، فاطمه، فائزه.
برای دانشکدمون
برای سردر صندوق صدقاتی‌مون که سوژه‌مون بود.
برای کلاسا، نیمکت‌ها
برای اون حسِّ رهایی
کم مسئولیتی، برای آزادی‌هامون.
بی‌مهابا بودنامون.
برای کنترل پروژکتور گرفتنمون از آقای فراهانی.
حتی برای اونا که سایشون رو با تیر می‌زدیم.
حس می‌کنم قلبم قدرت تحمل این حجم از درد رو یه جا نداره.
دلم مهربانوجانم زهرای عزیزم رو می‌خواد، زهرایی که از از خوابش برای آروم کردن بقیه می‌گذشت.
دلم برای مهربونی‌های عظیمه یک ذره شده‌.
با اون زنبیل پر از داروهای گیاهیش دوای دردامون بود،
دلم برای صبح بیدار شدنای عقیق‌
درس خوندن و سه تا درمیون کلاس اومدنای نیلو.
برای دعواهام با فاطمه و کل کل با فائزه یک ذره شده.
دلم برای غرغرزدنای عاطی، استرس‌های تمنا تنگ شده
و چقدر دلتنگی‌های دیگه هستُ و هی عقل انکارشون می‌کنه.

دلم برای خودم تو اون زمان‌ها تنگ شده، سال‌های ۹۶ و ۹۷ و ۹۸ سال‌های فوق‌العاده‌ای بودن، دلم برای کلاس اندیشه استاد کاشی دانشکده حقوق به شدت تنگ شده، کلاس دکتر خویی، دکتر حیدری، استاد اردبیلی
امیدوارم باز بتونم شاگردی کنم .

و چه جبرسنگینیه مواجه شدن با فقدان دوست، فضا، حال، حس.

پی‌نوشت:

احوال پریشان‌تر از آن است که کلماتی در قالب عبارات یارای شرحش باشند، شاید با نوشتن تنها اندکی از این درد عظیم فروکاسته شود اما بخش عظیمی تا همراه من است.
مگر آنکه هر از چندگاهی غبار فراموشی بر گِرد صورتش بنشیند.
گله از چه توان کرد؟
از آشنایی‌ها؟
از اختیار؟
از جدایی؟
گله از خود؟ یا دیگری.
تسکین تسکین تسکین. با خاطرات خوش، خاطرات خوش در کنار انسان‌ها،
و
عادت
عادت و سازگاری برای تداوم

برای بقا!
اما
بقاء؟
به چه کار!

اگر با وجود آدمی به بخش اعظمی ازین هستی
بی‌سرومان منظم لطمه‌ای وارد نشود
شاید شاید شاید.
در نهایت
بن‌بستی را آباد کند!

و زمان ناخواسته ما را خواهد برد
فروغ‌امان


پسا پی‌نوشت:
مجال
بی‌رحمانه اندک بود و
واقعه
سخت
نامنتظر

از بهار
حظِّ تماشایی نچشیدیم
که قفس
باغ را پژمرده می‌کند.

احمد شاملو

هوا بد است
تو با کدام باد می‌روی
چه ابرتیره‌ای گرفته سینه تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم
 دل تو وا نمی‌شود.

همیشه دل کندن از روستا برام سخت بوده؛ گرچه خیلی عوامل هست برای ددگی، خیلی از فقدان‌ها هست که هیچ جایگزینی براشون وجود نداره.
اگرچه روستاها دیگه برق و اینترنت و گاز و جاده آسفالت و پست‌بانک و دستگاه خودپرداز ووو. دارن اما هنوز با شهر خیلی متفاوتن.
هنوز گاو تو مزرعه‌ها می‌چره، هنوز تو حیاط مرغ و جوجه و اردک و بوقلمون می‌گرده، هنوز هم بهار که می‌شه رودها از سر کوه‌ها جاری‌ می‌شن تا مقصد شالیزارها و برنج‌ها رو سیراب می‌کنن

هنوز مادربزرگا روسری‌شونو مثل قدیم بالای سرشون گره می‌زنن، پدربزرگا کلاه مخصوص سر می‌کنن. گرچه برای قشنگی دستشونو حنا می‌زنن.
تابستون موقع درو محصول مرد و زن دوش به دوش هم زیر نور آفتاب کار می‌کنن.

خلاصه اینکه هنوز تو بعضی خونه‌ها بخاری هیزمی پیدا میشه، بشکه‌های نفت هم همینطور.

حس تخم مرغ آوردن از لونه مرغ و حس خودبسندگی چیدن سیب و پرتقال از درخت هیچ وقت با زندگی شهری قابل مقایسه نیست اما از مزیت‌های شهر هم کم نیستن اما می‌خواد سوگیرانه از روستا بنویسم.

از روزی که فارغ‌التحصیل شدم و از تهران رفتم روستا، تا به این روز که برگشتم، دو ماه و ۱۶ روز گذشته.

طی این چند وقت انتظار حسِّ ثابت لحظاتم بود در کنار کارهای ثابت یا موقتم؛
کارهای ثابت مثل علف چیدن و شیر دوشیدن و چیدن محصولات باغ؛ گوجه فرنگی، خیار، الوچه و زردآلو و این اواخر چیدن انگور، عوض کردن خاک گلدون‌ها و آبیاری گل و باغ و خوندن کتاب،
و کارای موقت مثل درو و برداشت شالی از شالیزار، شخم زدن باغ با بولوک(وسیله‌ای که بعد از شخم زدن زمین با بیل استفاده می‌شه) و چیدن نعناع و پختن رب آلوچه و درست کردن لواشک و جارو زدن حیاط.

و بالآخره روزی که مشخص شد قراره برگردم تهران برای ارشد، هم خوشحال بودم هم دلم برای کارهام تنگ شد، دلم برای پدربزرگم تنگ شد، اون وقتا یادم داد چجوری شیر بدوشم، غروب که می‌شد به کمک هم شیر می‌دوشیدیم، روحش شاد .
کاش نی زدن رو هم ازش یاد می‌گرفتم، کاشی‌کاری و آسفالت کردن و کچکاری یادم داد، کار با داس و چکش و اره رو هم‌، درست کردن پرچین چوبی، و .
یهو دلم برای همه این کارا تنگ شد، دیگه خودش نیست اما باز تو اون حیاط و اون خونه حس نزدیکی بیشتری دارم بهش.

گاهی فقدان‌ها هیچ جایگزینی ندارن.
و افسوس!

همین که خاطرات قشنگی به یادگار می‌مونه
همین که
بوی شالیزار
بوی گلِ
بوی برنج گرم
بوی خاک ارّه
عطر پوست پرتقال و لیمو
منو یاد روزایی می‌ندازه که شاد بودم و رها
و هنوزم یادآوریش
برام لذت‌بخشه خودش جای شکرش باقیه.

پی‌نوشت:
و ما
در معبر زمان و زمانه
همواره به دو راه، سه راه
و یا
چهار راه‌هایی برمی‌خوریم
که
چندراهی‌هایی با عابران نو و مسافران خاص
چون باد
ما را با خود خواهد برد.
اما
کدام سو؟

در کدامین جهت به پرواز درآمده‌ایم؟

والعصر( و سوگند به زمان).

فروغ‌امان

همیشه در اوج ناراحتی تنها و تنها امید به بهتر شدن اوضاع آدمی را به ادامه زندگی وا می‌دارد.
حالیا "امید" به نظر نگارنده، یکی از راه‌های مقابله با توقف و ایستایی نیست بلکه تنها راه آن است.
حال امیدوار بودن به چه؟
بی شک نظر نگارنده اُمید به معنای خوش خیالی و انرژی مثبت و مهندسی ذهن زیبا نیست؛ بلکه مقصود
اعتماد و اطمینان به سرمایه است.
چه سرمایه‌ای؟
انسان آینده‌نگر اگر چه در "حال" به سر می‌برد، اما از آینده غفلت نمی‌کند و در همین راستا
کارهایی انجام می‌دهد که در آتیه بتواند روی آن‌ها حساب کند.
کارها همان پس‌اندازهایش هستند.

حال چنین فردی در مقابل تاثرات و آلام منفعل نخواهد بود؛ بلکه با دلگرمی به سرمایه‌ی از پیش اندوخته می‌تواند بر غم "لحظه" فارغ آید.
انسان ضعیف به سان پشه‌ای در برابر اندک بادی سپر انداخته و تسلیم می‌شود؛
چرا که از فقدان سرشار است، حق دارد همواره بترسد، چرا که اندوخته‌ای برای امیدواری از خود ندارد.

فروغ‌امان

پی‌نوشت:
سپاس خدایی را سزاست که عقل را در اختیار آدمی قرار داد و به تبع قدرت شناسایی نیک و از شرّ.
سپاس خدایی را که به اندازه تلاش آدمی، پاداشی درخور به او عطا فرمود؛
به حق "إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً".
و سپاس‌ خداوندی را که راهنمایان نیکو بر سر راه آدمی قرار می‌دهد.


و حافظِ جان چه نیکو در فال ما گفت:

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان را
ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

.
دغدغه آدم‌ها متفاوت است
وقتی نزدیک بیایی و بپرسی
تو کیستی و کجای جهانی.
.
ابتدا باید از متن فاصله گرفته و آنچه را حاشیه به حساب می‌آورم ؛ برایت تعریف کنم؛
یعنی بگویم من چه کسی نیستم؛ "من هیچ شباهتی به پرنسس‌های دیزنی‌لند ندارم
.
 عاشق رنگ و آهن و زرق و برق تصنعی نیستم"

نمی‌خواهم سردیسی از خود در میادین شهر به یادگار بگذارم و نیز خودم را تافته‌ای جدا بافته نمی‌دانم؛ 
زیرا
هر چقدر سعی کنم خویش را متمایز از کل فرض‌کنم،  همین فردیتم را هم مدیون جامعه می‌دانم.

می‌خواهم همین گونه که هستم شناخته شوم؛

نه اینکه حالت فعلی من تقدس خاصی داشته و یا یک حقیقت ناب باشد، نه!

اما
فعلیتم برایم ارزشمند است، زیرا یک شبه بدان نرسیده‌ام، ایده‌اش را از جایی سرقت نکرده‌ام، مقلد کسی نبوده و مرید شخصی  نیز نیستم
و شاید 
ممکن است این حالت  بعدها دست‌خوش تغییرات بنیادی قرار گیرد
 اما
ترجیحم بر آن است با "فکر و تصمیم" خودم تطوری در هویتم رخ دهد نه با گزاره‌های تحمیلی عاقلانه یا عرف.:

عقل و عرفی که در طی تاریخ خود دچار دگرگونی می‌شوند چگونه مدعی حقانیت‌اند؟
اگر قرار باشد من به واسطه 
خویش آیینی و بداعتم از اجتماع طرد شوم، آغوشم را با اشتیاق سمت انزوا می‌گشایم؛ زیرا بودن بین کسانی که نظرم را از وجودم پس می‌زنند؛ ظلم به خویشتن می‌دانم.
کیستم؟
موجودی که گمان می‌برد می‌اندیشد و مختار است.
کجایم؟
در گستره‌ای که زبان مرزهایش را تحدید می‌کند.
#فروغ_امان

شاید دلتنگیُ و دلگیری بخشی از حالت فعلیم را تشریح کند، چقدَر فاصله گرفتن از سنین نوجوانی و پذیرش مسئولیت در قبال آینده هولناک است؛ دوره کارشناسی دغدغه‌های کنونی را تا به بدین حد نداشت؛ نمی‌خواهم بگویم ای کاش آن دوره تا ابد ادامه داشت نه؛ اما مواجه شدن با اتمامش، بشدت دردناک است.
دلتنگی برایِ.
برای اتاق چهارنفرمون و همساده‌هامون؛ نیلو، عقیق، عظیمه، فاطمه، فائزه.
برای دانشکدمون
برای سردر صندوق صدقاتی‌مون که سوژه‌مون بود.
برای کلاسا، نیمکت‌ها
برای اون حسِّ رهایی
کم مسئولیتی، برای آزادی‌هامون.
بی‌مهابا بودنامون.
برای کنترل پروژکتور گرفتنمون از آقای فراهانی.
حتی برای اونا که سایشون رو با تیر می‌زدیم.
حس می‌کنم قلبم قدرت تحمل این حجم از درد رو یه جا نداره.
دلم مهربانوجانم زهرای عزیزم رو می‌خواد، زهرایی که از خوابش برای آروم کردن بقیه می‌گذشت.
دلم برای مهربونی‌های عظیمه یک ذره شده‌.
با اون زنبیل پر از داروهای گیاهیش دوای دردامون بود،
دلم برای صبح بیدار شدنای عقیق‌
درس خوندن و سه تا درمیون کلاس اومدنای نیلو.
برای دعواهام با فاطمه و کل کل با فائزه یک ذره شده.
دلم برای غرغرزدنای عاطی، استرس‌های تمنا تنگ شده
و چقدر دلتنگی‌های دیگه هستُ و هی عقل انکارشون می‌کنه.

دلم برای خودم تو اون زمان‌ها تنگ شده، سال‌های ۹۶ و ۹۷ و ۹۸ سال‌های فوق‌العاده‌ای بودن، دلم برای کلاس اندیشه استاد کاشی دانشکده حقوق به شدت تنگ شده، کلاس دکتر خویی، دکتر حیدری، استاد اردبیلی
امیدوارم باز بتونم شاگردی کنم .

و چه جبرسنگینیه مواجه شدن با فقدان دوست، فضا، حال، حس.

پی‌نوشت:

احوال پریشان‌تر از آن است که کلماتی در قالب عبارات یارای شرحش باشند، شاید با نوشتن تنها اندکی از این درد عظیم فروکاسته شود اما بخش عظیمی تا همراه من است.
مگر آنکه هر از چندگاهی غبار فراموشی بر گِرد صورتش بنشیند.
گله از چه توان کرد؟
از آشنایی‌ها؟
از اختیار؟
از جدایی؟
گله از خود؟ یا دیگری.
تسکین تسکین تسکین. با خاطرات خوش، خاطرات خوش در کنار انسان‌ها،
و
عادت
عادت و سازگاری برای تداوم

برای بقا!
اما
بقاء؟
به چه کار!

اگر با وجود آدمی به بخش اعظمی ازین هستی
بی‌سرومان منظم لطمه‌ای وارد نشود
شاید شاید شاید.
در نهایت
بن‌بستی را آباد کند!

و زمان ناخواسته ما را خواهد برد
فروغ‌امان


پسا پی‌نوشت:
مجال
بی‌رحمانه اندک بود و
واقعه
سخت
نامنتظر

از بهار
حظِّ تماشایی نچشیدیم
که قفس
باغ را پژمرده می‌کند.

احمد شاملو

هوا بد است
تو با کدام باد می‌روی
چه ابرتیره‌ای گرفته سینه تو را
که با هزار سال بارش شبانه روز هم
 دل تو وا نمی‌شود.

همیشه دل کندن از روستا برام سخت بوده؛ گرچه اون جا عوامل زیادی برای ددگی وجود داره، خیلی از فقدان‌ها که هیچ جایگزینی براشون پیدا نمی‌شه.
اگرچه روستاها دیگه برق و اینترنت و گاز و جاده آسفالت و پست‌بانک و دستگاه خودپرداز ووو. و به تعبیری روستاشهر به شما می‌رن؛ اما هنوز با شهر خیلی متفاوتن.
هنوز گاو تو مزرعه‌ها می‌چره، هنوز خانمای روستایی بر این باورن که قشنگی حیاطشون به مرغ و جوجه و اردک و بوقلمون و غازه، هنوز هم بهار که می‌شه رودها از سر کوه‌ها جاری‌ می‌شن سمت شالیزارها تا رنج‌ها رو سیراب کنن.

هنوز مادربزرگا روسری‌شونو مثل قدیم بالای سرشون گره می‌زنن، پدربزرگا کلاه مخصوص سر می‌کنن.
تابستون موقع درو محصول مرد و زن دوش به دوش هم زیر نور آفتاب کار می‌کنن.

خلاصه اینکه هنوز تو بعضی خونه‌ها بخاری هیزمی پیدا میشه، بشکه‌های نفت هم همینطور.

حس تخم مرغ آوردن از لونه مرغ و حس خودبسندگی چیدن سیب و پرتقال از درخت هیچ وقت با زندگی شهری قابل مقایسه نیست ولی از مزیت‌های شهر هم کم نیستن اما من اینجام تا سوگیرانه از روستا بنویسم.

از روزی که فارغ‌التحصیل شدم و از تهران رفتم روستا، تا به این روز که برگشتم، دو ماه و ۱۶ روز گذشته.

طی این چند وقت انتظار حسِّ ثابت لحظاتم بود در کنار کارهای ثابت یا موقتم؛
کارهای ثابت مثل علف چیدن و شیر دوشیدن و چیدن محصولات باغ؛ گوجه فرنگی، خیار، آلوچه و زردآلو و این اواخر چیدن انگور، عوض کردن خاک گلدون‌ها و آبیاری گل و باغ و خوندن کتاب،
و کارای موقت مثل درو و برداشت شالی از شالیزار، شخم زدن باغ با بولوک(وسیله‌ای که بعد از شخم زدن زمین با بیل استفاده می‌شه) و چیدن نعناع و پختن رب آلوچه و درست کردن لواشک و جارو زدن حیاط.

و بالآخره روزی که مشخص شد قراره برگردم تهران برای ارشد، هم خوشحال بودم هم دلم برای کارهام تنگ شد، دلم برای پدربزرگم تنگ شد، اون وقتا یادم داد چجوری شیر بدوشم، غروب که می‌شد به کمک هم شیر می‌دوشیدیم، روحش شاد .
کاش نی زدن رو هم ازش یاد می‌گرفتم، کاشی‌کاری و آسفالت کردن و کچکاری یادم داد، کار با داس و چکش و اره رو هم‌، درست کردن پرچین چوبی، و .
یهو دلم برای همه این کارا تنگ شد، دیگه خودش نیست اما باز تو اون حیاط و اون خونه حس نزدیکی بیشتری دارم بهش.

گاهی فقدان‌ها هیچ جایگزینی ندارن.
و افسوس!

همین که خاطرات قشنگی به یادگار می‌مونه
همین که
بوی شالیزار
بوی گِل
بوی برنج گرم
بوی خاک ارّه
عطر پوست پرتقال و لیمو
منو یاد روزایی می‌ندازه که شاد بودم و رها
و هنوزم یادآوریش
برام لذت‌بخشه برام کفایت می‌کنه.

پی‌نوشت:
و ما
در معبر زمان و زمانه
همواره به دو راه، سه راه
و یا
چهار راه‌هایی برمی‌خوریم
که
چندراهی‌هایی با عابران نو و مسافران خاص
چون باد
ما را با خود خواهد برد.
اما
کدام سو؟

در کدامین جهت به پرواز درآمده‌ایم؟

والعصر( و سوگند به زمان).

فروغ‌امان

همیشه در اوج ناراحتی تنها و تنها، امید به بهتر شدن اوضاع آدمی را به ادامه زندگی وا می‌دارد.
حالیا "امید" به نظر نگارنده، یکی از راه‌های مقابله با توقف و ایستایی نیست بلکه تنها راه آن است.
حال امیدوار بودن به چه؟
بی شک از نظر نگارنده اُمید به معنای خوش خیالی و انرژی مثبت و مهندسی ذهن زیبا نیست؛ بلکه مقصود
اعتماد و اطمینان به سرمایه است.
چه سرمایه‌ای؟
انسان آینده‌نگر اگر چه در "حال" به سر می‌برد، اما از آینده غفلت نمی‌کند و در همین راستا
کارهایی انجام می‌دهد که در آتیه بتواند روی آن‌ها حساب کند.
کارها همان پس‌اندازهایش هستند.

حال چنین فردی در مقابل تاثرات و آلام منفعل نخواهد بود؛ بلکه با دلگرمی به سرمایه‌ی از پیش اندوخته می‌تواند بر غم "لحظه" فارغ آید.
انسان ضعیف به سان پشه‌ای در برابر اندک بادی سپر انداخته و تسلیم می‌شود؛
چرا که از فقدان سرشار است، حق دارد همواره بترسد، چرا که اندوخته‌ای برای امیدواری از خود ندارد.

فروغ‌امان

پی‌نوشت:
سپاس خدایی را سزاست که عقل را در اختیار آدمی قرار داد و به تبع قدرت شناسایی نیک و از شرّ.
سپاس خدایی را که به اندازه تلاش آدمی، پاداشی درخور به او عطا فرمود؛
به حق "إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً".
و سپاس‌ خداوندی را که راهنمایان نیکو بر سر راه آدمی قرار می‌دهد.


و حافظِ جان چه نیکو در فال ما گفت:

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان را
ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را

این روزها دلم می‌خواهد به سرزمین برهوتی سفر‌کنم
جایی که نه آباد باشد و نه نشان از آبادی
دور تا دور خاک باشد و گرد و غبار

جانم از این همه شلوغی به لب رسیده است
بیزارم از هر چه در اطرافم می‌بینم

این جا "انتخاب" به من پوزخند می‌زند؛
انتخاب جبر دائمی و مسلمی است که میان هستی جولان می‌دهد
اما به ادعای خودش؛ مظهر آزادی است!

از دست گوشه‌نشینی و خودخوری کاری ساخته نیست ای کاش گفتنُ گله‌مندی از بزرگ‌ شدن هم راهی به جا نمی‌برد

در مقابل
گویا تنها می‌توان سپر انداخت و هستی‌ ما بعدش را به جریان زمان سپرد و شاهد عینی دست و پا زدن آرزوها و اضحملال توانِش خود شد!

گفته می‌شود آدم در بدترین شرایط هم که باشد اگر به هدفش امید داشته باشد به آن خواهد رسید
اما

گاهی همین اجبار در انتخاب 
گویی نامادری پتیاره‌ای است که از ناکامی تو لذت‌ها می‌برد!

در این زمان دلت می‌خواهد به هر چه  روان‌شناسی مثبتُ و چاکرا و یوگا و تلقین و پرانا و. دهن‌کجی کنی و بگویی چه کاسبی‌ای به راه انداخته‌اید با سرپوش گذاشتن بر  روی اصل قضیه!

فروغ‌امان

پی‌نوشت:

انسان زاده شدن تجسّدِ وظیفه بود:

توانِ دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن توانِ شنفتن توانِ دیدن و گفتن

توانِ اندُهگین و شادمان‌شدن توانِ خندیدن به وسعتِ دل،

توانِ گریستن از سُویدای جان، توانِ گردن به غرور برافراشتن در ارتفاعِ شُکوهناکِ فروتنی

توانِ جلیلِ به دوش بردنِ بارِ امانت و توانِ غمناکِ تحملِ تنهایی تنهایی تنهایی تنهایی عریان.

انسان دشواری وظیفه است.

دستانِ بسته‌ام آزاد نبود تا هر چشم‌انداز را به جان دربرکشم هر نغمه و هر چشمه و هر پرنده هر بَدرِ کامل و هر پَگاهِ دیگر هر قلّه و هر درخت و هر انسانِ دیگر را.

رخصتِ زیستن را دست‌بسته دهان‌بسته گذشتم دست و دهان بسته گذشتیم

و منظرِ جهان را تنها از رخنه‌ی تنگ‌چشمی‌ حصارِ شرارت دیدیم و

اکنون آنک دَرِ کوتاهِ بی‌کوبه در برابر و آنک اشارتِ دربانِ منتظر!

ـ دالانِ تنگی را که درنوشته‌ام به وداع فراپُشت می‌نگرم: فرصت کوتاه بود و سفر جانکاه بود اما یگانه بود و هیچ کم نداشت.

به جان منت پذیرم و حق گزارم!

(چنین گفت بامدادِ خسته.)

احمد شاملو

ذهن ما محل آمدورفت هزاران اندیشه است که با گزینش 
به برخی افکار بال و پر می‌دهد.
پایان روز، درست مانند زمانی است که پس از یک خرید مفصل از بازار برگشته‌ای و وسیله‌های نو را بسیار دوست داری و دلت می‌خواهد دائم نگاهشان کنی و هر چه زودتر از شر وسیله‌های کهنه و مستعملت رها شوی.

خواهان آنی
افکار جدید روزت را نگهداری؛ البته نه تا همیشه، تا زمانی که دلت را نزده باشد و دسته‌ دیگر افکار هم ذهنت را درگیر می‌کند که دوستشان نداری و از آن‌ها فراری هستی!
نوشتن علاوه بر سروسامان دادن به اندیشه‌های دوست داشتنی‌ات، کمک می‌کند آن‌ها ناب بمانند و کامل.
هنگامی تکلیفت با این دست اندیشه‌هایت روشن شد و مطمئن شدی که منظم و جامع با به تحریر درآوردنشان، ماندگار شده‌اند، نوبت به افکار ناخوشایند می‌رسد؛
دوست داری یکباره از خاطرت محو شود اما نه.
به این فکر می‌کنی به این قبیل فکرها هم نیاز داری. پشیمانی، تردید، احساس شکست، حس تباهی، فکر مفید نبودن، احساس پوچی و . همه افکاری که سعی می‌کند حال خوش الآنت را بگیرد و ملامتت کند که تو اشتباهاتی داشته‌ای.
نه.
نباید از این افکار گریخت، باید اشتباهات را با جانِ دل پذیرا بود، بدون خطا هیچ آدمی مجرب نمی‌شود، خطاست که باعث می‌شود قدر نکویی و درستی را بدانیم، اگر اشتباهات در زندگی ما نباشد ما آدم‌های خامی به بار می‌آییم که فقط درس‌هایی زبان به زبان شنیده‌ایم.
زندگی به خطر کردنش می‌ارزد، خطر و خطا فراز و فرودهایی در زندگی پدید می‌آورند که آدم تازه متوجه می‌شود کجاست و برای رهایی از منجلاب چه باید کند.
وقتی خودت برای بالا کشیدنت تقلا می‌کنی قدر زندگی را بهتر درک می‌کنی.
پس چه خوب چه ناخوشایند، اندیشه‌هایت را بنویس.
بگذار بمانند،
خطاهایت ماندگار شوند برای عبرت
و
سرافرازی‌هایت برای عزت
بنویس و ماندگارشان کن.

فروغ‌امان

برای کاشتن بذر حتما که نباید کشاورز بود!
می‌توان در هر قالبی که هستی بمانی  

و 
بذر بپاشی.
می‌توانی معلم باشی و بذر دانش بپاشی.
پزشک باشی و سلامتی بنشانی.
مادر باشی و محبت به‌بار بیاوری.
پاکبان باشی و پاکی ثمرت باشد.
و.
می‌توانی در قالب عاشق
بذری از عشق در دلی بکاری.
 

حالیا 

به سان دانش که برای فراگیرشدن نیاز به بودن معلمی دارد
مانند سلامتی که دست به دامن طبیب و طبابت است
و مثل محبت که نمود عالیش "مادر" و "مادرانگی" است
و همانا برای ایجاد و دوام پاکی و بی‌آلایشی وجود پاکبان حتمی است

بذر عشقی که در دلی کاشته شده
به وجود عاشق نیاز دارد
تا 
تاب  بیاورد تاریکی خاک را قبل از شکفتنش
آری

 برای رشد.

معشوق؛
در قبال دلی که شیفته‌اش کرده مسئول است‌.

●●●

پ‌ن:

حال ثمره عاشقی

از منظر هر صاحب‌دلی تفاوت دارد

فروغ‌امان

‌
چند وقتیه موضوع‌های مختلفی میاد به ذهنم
ولی چون همون موقع شرایط نوشتن فراهم نیست، یادم نمی‌مونه بعدا همشو که بتونم بنویسم.
دو مورد خیلی برجسته طی این مدت؛ یکیش دانش‌ آموختگی(فارغ التحصیلی سابق که حقا عبارت مناسبی نبود) کارشناسیم بود و دیگری فراق؛
هر کسی که دوران کارشناسی رو گذرونده، متوجه می‌شه آخرین روزش چقدر غریبه.
روزی که آدم می‌فهمه دوره بچگیش تمومه و باس من بعد بیشتر زندگی رو جددی بگیره.
بعدش انتخابای مهم‌تری جلوروش قرار می‌گیره
مثل ارشد؛ اگه رشته کارشناسیش رو احساسی انتخاب کرده دیگه مقطع ارشد ازین خبرا نیست.
نقش "کار" و "شغل" پررنگ می‌شه.
مورد بعد فراق بود؛
از محیط دانشگاهی، از هم‌اتاقی، از دوستان.
سخته، قلب آدم درد میاد موقع آخرین خداحافظی البته همش تاکید می‌کنی که اُمیدواری آخرین خداحافظیت نباشه.
هی تو دلت می‌گی بازم می‌شه دور هم جمع بشیم؟
اُمید قشنگه.
اُمیدوارم نقل بر عبث پاییدن نشه دیدار دوبارمون.
#به_دور_از_هیاهو
 

پ‌ن:
آنگاه که غروب را به شوق آمدنت
به نظاره نشستم 
و منتظر پیوستن من و ماه شدم.
به میهمانان ناخوانده نمی‌اندیشیدم.
آه!
ابرهای تیره را عزیمت سفر نیست.
در آسمان دیدار لنگر انداخته‌اند.
 کاش
ابرها ببارند.
بلکه پس از باران
آسمان صاف شود.
و شبش
تو را خواهم دید.
حتما؟

فروغ‌امان

چگونه در عصر حاضر دم از دنیای "ارتباطات" می‌زنیم؛
وقتی لمیده بر مبل یا دراز کشیده بر تخت؛ گوشی به دست بی‌توجه به اطراف، نزدیک‌ترین افراد دوروبرمان را نادیده می‌گیریم! صدایشان را نمی‌شنویم و یا شاید هم می‌شنویم اما درک نمی‌کنیم.
مجازی چه به روزمان آورد و چه شیرینی داشت که واقعی را رها کردیم.
روایت‌هایی از یاوری آدمیان گذشته اگر به گوشمان برسد؛ یا اسطوره می‌پنداریمشان یا افسانه!

چه از آن آدمیان یاری‌دهند و سخاوتمند مانده به جز نام!
آیا‌ همین روابط مجازی برای انسان مدرن کفایت می‌کند؟
انسانی که در فضای وب لحظه‌ای فردی را رها نمی‌کند؛ اگر به لحاظ فیزیکی در کنار همان شخص قرار گیرد آن همه توجه به او نشان نخواهد داد؛ چرا که بارها شاهد چنین موضوعی بوده‌ایم.

آیا وقت آن نرسیده در نوع ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها بازاندیشی کنیم؟

آیا واقعا از شیوه کنونی ارتباطات خود، خشنودیم؟
و اگر
خیر؛
بهتر نیست تجدید نظری صورت گیرد؛ تا از این بیشتر اتمیزه نشده‌ایم!

پی‌نوشت؛

بذرها سخت منتظر آبیاری بودند اما کشاورز حواسش پی سرسبزی ف

باغ همسایه بود که تر و تازه بودند.

برایشان دست تکان می‌داد، از ته دل به حال

 صاحبشان غبطه می‌خورد؛

دلش می‌خواست تمام زمین همسایه را تصاحب کند؛

آنقدر غرق آن سبزه‌ها  شد که صدای بذرهای مزرعه‌اش را نشنید.

بذرهای عطشان دیگر توان ایستادگی نداشتند؛ نقش بر خاک شدند

اما

کشاورز

همچنان به چمن مصنوعی همسایه چشم دوخته بود!

فروغ‌امان

جا می‌گذاریم بخشی از خودمان را
در کوچه پس کوچه‌های شهرها و آبادی و .
و آن هنگام که در مسیر آشنا قرار می‌گیریم
 یافتن موقتی بخشی از وجود خویش، معشوفمان می‌کند.
اما
تا ابد نمی‌توان ماند
دلمان برای تکه‌های دیگرمان تنگ می‌شود
گام برمی‌داریم؛ 
بخش پیوند شده‌ی فعلی از ما جدا می‌شود و دوباره می‌رود سر جایش.
گاهی به روی نیمکتی، وقتایی زیر سایه درختی، کنار بوته‌ای و
اما
زود به زود سنگ‌فرش‌ها را تغییر می‌دهند، رنگ ساختمان‌ها و نماشان را عوض می‌کنند.
خاطرات جمعی ما نیز از هجوم این تغییرات منهدم می‌شود.
روزی تکه آخرمان جایی باز می‌ماند؛ جایی که بعدها ممکن است برجی قد علم کند، نیروگاه اتمی ساخته شود و .
اما
دلم می‌خواهد آن جایی که من تمام می‌شوم؛
درخت بروید، درختی سبز؛ زیتون.
و
کبوتران سفید بر فرازش با فراخی به پرواز درآیند.

فروغ امان

جا می‌گذاریم بخشی از خودمان را
در کوچه پس کوچه‌های شهرها و آبادی و .
و آن هنگام که در مسیر آشنا قرار می‌گیریم
 یافتن موقتی بخشی از وجود خویش، معشوفمان می‌کند.
اما
تا ابد نمی‌توان ماند
دلمان برای تکه‌های دیگرمان تنگ می‌شود
گام برمی‌داریم؛ 
بخش پیوند شده‌ی فعلی از ما جدا می‌شود و دوباره می‌رود سر جایش.
گاهی به روی نیمکتی، وقت‌هایی زیر سایه درختی، کنار بوته‌ای و
اما
زود به زود سنگ‌فرش‌ها را تغییر می‌دهند، رنگ ساختمان‌ها و نماشان را عوض می‌کنند.
خاطرات جمعی ما نیز از هجوم این تغییرات منهدم می‌شود.
روزی تکه آخرمان جایی باز می‌ماند؛ جایی که بعدها ممکن است برجی قد علم کند، نیروگاه اتمی ساخته شود و .
اما
دلم می‌خواهد آن جایی که من تمام می‌شوم؛
درخت بروید، درختی سبز؛ زیتون.
و
کبوتران سفید بر فرازش به فراخی بال و پر بگشایند و به پرواز درآیند.

فروغ امان

چگونه در عصر حاضر دم از دنیای "ارتباطات" می‌زنیم؛
وقتی لمیده بر مبل یا دراز کشیده بر تخت؛ گوشی به دست بی‌توجه به اطراف، نزدیک‌ترین افراد دوروبرمان را نادیده می‌گیریم! صدایشان را نمی‌شنویم و یا شاید هم می‌شنویم اما درک نمی‌کنیم.
مجازی چه به روزمان آورد و چه شیرینی داشت که واقعی را رها کردیم.
روایت‌هایی از یاوری آدمیان گذشته اگر به گوشمان برسد؛ یا اسطوره می‌پنداریمشان یا افسانه!

چه از آن آدمیان یاری‌دهند و سخاوتمند مانده به جز نام!
آیا‌ همین روابط مجازی برای انسان مدرن کفایت می‌کند؟
انسانی که در فضای وب لحظه‌ای فردی را رها نمی‌کند؛ اگر به لحاظ فیزیکی در کنار همان شخص قرار گیرد آن همه توجه به او نشان نخواهد داد؛ چرا که بارها شاهد چنین موضوعی بوده‌ایم.

آیا وقت آن نرسیده در نوع ارتباط برقرار کردنمان با آدم‌ها بازاندیشی کنیم؟

آیا واقعا از شیوه کنونی ارتباطات خود، خشنودیم؟
و اگر
خیر؛
بهتر نیست تجدید نظری صورت گیرد؛ تا از این بیشتر اتمیزه نشده‌ایم!

پی‌نوشت؛

بذرها سخت منتظر آبیاری بودند اما کشاورز حواسش پی سرسبزی 

باغ همسایه بود که تر و تازه بودند.

برایشان دست تکان می‌داد، از ته دل به حال

 صاحبشان غبطه می‌خورد؛

دلش می‌خواست تمام زمین همسایه را تصاحب کند؛

آنقدر غرق آن سبزه‌ها  شد که صدای بذرهای مزرعه‌اش را نشنید.

بذرهای عطشان دیگر توان ایستادگی نداشتند؛ نقش بر خاک شدند

اما

کشاورز

همچنان به چمن مصنوعی همسایه چشم دوخته بود!

فروغ‌امان

دریافت

انسان جدای از آنکه در گزینش محل زندگی کودکی هیچ نقشی نداشته اما اکنون محال است آن دوران را بدون در نظر داشتن فضای فیزیکی به یاد آورد؛ فضای که هم بر وی تأثیر گذار بوده و و متقابلاً از او تاثیراتی پذیرفته است.
اگر از همان کودکی توانسته باشیم با فضای زندگی خود ارتباط بگیریم با گذشت زمان نسبت به آن مکان حس تعلقی پیدا خواهیم کرد؛ حسی که به مرور عمیق‌تر شده و مانند سایر احساسات آنی جلوه‌گر نمی‌شود.
حس تعلق به محله آدمی را به یک گروه نسبتا بزرگ متعلق می‌کند؛ گروهی که بعد از خانواده شاید نزدیک ترین و معتمدترین گروه در زندگی فرد به حساب آید.
به دنبال تعلق گروهی، هویت‌بخشی تازه‌ای در او شکل می‌گیرد و این حس تعلق گاهی موجب می‌شود تا فرد خود را با محله‌اش تعریف کند‌.
عضویت در گروه نقش‌هایی را به دنبال دارد و لازمه هر نقشی انجام وظیفه‌ای مشخص است، از سویی انجام وظیفه نیز احساس موثر و مفید بودن به ارمغان
آورده و به نوبه خود پوچ‌گرایی را نفی می‌کند.
به همان اندازه که تعلق فرد به محله بیشتر است تمایل به شرکت در برنامه‌های عمومی محله نیز افزایش می‌یابد؛
چنین شخصی درد محلی‌هایش را در خود می‌پندارند شادی آنان را نیز شادی خود تلقی می‌کند، چنین همبستگی در داخل خانواده آغاز شده و به اجتماع بزرگتری تحت عنوان محله تسرّی می‌یابد.
زندگی در یک اجتماع منسجم به تبع مزایا و معایبی را به دنبال خواهد داشت؛
تفاوت بین جمع گرایی و فردگرایی را در مقایسه بین شهرنشینی جدید در مقابل روستا نشینی قدیم می‌توان دریافت.

هرچند شهری شدن پدیده‌ای مدرن و ضروری و غیر قابل پیشگیری است؛ حتی گاهی توسعه در شهری شدن تعریف شده و در نهایت یک حرکت مثبت رو به جلو به به شمار می‌آید اما می‌خواهم مخاطب این متن فراسوی اینکه شهری شدن امری قابل پیشگیری است یا خیر، بین زندگی فردگرایانه مدرن و زندگی اجتماع محور قدیمی یکی را انتخاب کند.


پی‌نوشت:

حالا فرسنگ‌ها از محل زندگی کودکی‌ام دورم، سوار تاکسی می‌شوم و پی کارهای روزمره‌ام می‌روم و می‌دوم .
و ناگهان از رادیو یک آهنگ فولکلور پخش می‌شود، تمام زندگیم در گذشته پیش چشمانم جان تازه می‌گیرد،
وضعیتم بیشتر شبیه تبلیغات مواد شوینده‌ای است
که یک دفعه رنگ‌های خاکستری صفحه نمایشگر، یکدست سبز و پر طراوت می‌شوند.
آهنگ " گیلان، گیلان همیشه بهاره گیلان" پخش می‌شود؛
حالا من در نقطه‌ای از کلانشهری هستم که دسترسی‌ام به هر آنجا که اراده کنم میسر است؛اما چرا حسی را در این جا گم کرده‌ام؟
راننده تاکسی صدای رادیو را کم می‌کند؛
در دل به خود می‌گویم احتمالا زبان آهنگ را درست متوجه نمی‌شود
و حالا
به این می‌اندیشم که من چه نسبتی با این فضا دارم
و
چرا تمام شهر برای من غریبه‌گانی کامل‌اند؟
و چرا ما زبان مشترک نداریم؛
اصطلاحات یکدیگر را به درستی در نمی‌یابیم.

یاد بازار ماهی‌فروشان رشت میفتم؛
و

آهنگ خاطره‌انگیز بازار مُج شاهرخ شیردوست.

من تمام شهر را به دنبال نمادها و استعاره‌هایی‌ام تا حتی شده تلویحا مرا یاد فضای خردسالی‌ام بیندازد.

وقتی به درختان نگاه می‌کنم؛ چشم از دیدن ریشه‌هاشان فرو می‌بندم، چون خاک این جا شبیه زمین سرسبز کودکی‌ام نیست.
چگونه حس تعلق به فضایی پیدا ‌کنم که هیچ خاطره‌ای در آن نمی‌یابم و از طرفی
در محله‌ی کودکی‌ام
باغ‌ها جنگلی از آپارتمان‌ند؛ جای درختان تنومندی که به آن‌ها تاب می‌بستم نه تنها خالی، بلکه پر شده‌اند!

و انسان
همین انسان شهری شده و مدرن
این چنین توانسته نقش خاطرات فردی و جمعی که تجسمش را فضای فیزیکی محل جست‌وجو می‌کردیم؛ برهم زند.

حالیا به کدامین سو پناه ببرم؟

 فروغ‌امان

دیار خیالت نخچیرگاه کوچکی است

که از هجوم تیرهای واقعیت در امانم می‌دارد؛ آن چنان که خودخواسته می‌آیم به سمتش.
می‌آیم‌ که دربند باشم؛

خودخواسته
 

که این بند؛ مامن دنج من است
می‌آیم که دربند باشم؛

خودخواسته

می‌آیم برای آزادی کوچک
و شاید محقرانه‌ام

 برای سلاخی
بارها و بارها و بارها

تیرهای واقعیت جسمم را نشانه می‌گیرد؛

در نخچیرگاه کوچک خیالت درون خیالم

قطعه قطعه می‌شوم

خودخواسته؛

درد می‌کشم

اما

نمی‌میرم؛

نفس می‌کشم.

دیار خیالت مامن است
مامن من 
منی که نمی‌بیند

نمی‌شنود هیچ

مگر تو را و تو را
تویی که می‌بینی‌ام
می‌بینی‌ام همچون زن میانسالی را در دالان کوچه می‌بینی که در پیچ و تاب‌ها ناپدید می‌شود و هیچ نمی‌اندیشی از کجا و کجاها گذشته، به کجا و کجاها می‌رود و یا اصلا که بود

چه اهمیتی دارد!.
می‌بینی‌ام همچون که مسیر روزانه‌ات را می‌بینی
از خانه تا محل کار

از محل کار تا به خانه

می‌بینی‌ام همچون هوای پیش رو را
فکر را
آسمان را می‌بینی.
می‌بینی‌ام به سان زمین
همانند دم و بازدم

بی‌آنکه تاملی کنی.
 

می‌بینی‌ام همانند خواب‌
خواب؟
نه
نه
آدم هر از چندگاهی به خواب‌هایش می‌اندیشد؛
هنوز خواب‌ها آن قدرها هم بدیهی نشده‌اند.
شاید
به سان یک خواب تکراری؛
نه
نه
خواب‌های تکراری هم هر از چندگاهی توجه جالب توجه‌اند

من به سان خواب کوتاه بعد ازظهرم برای تو
از همان‌هایی که تعبیر ندارد
از همان‌ها که پس بیداری هیچ ازش یادت نمی‌آید.
 

کجا بگریزم وقتی یاد تو، هوای تو، سخن تو
سنجاق شده بر تنم؟

سنجاق؟

نه

نه

چفت سنجاق‌ که به آسانی باز می‌شود؛

یاد تو، هوای تو، سخن تو

پیچیده بر تنم؟

پیچیده؟

مگر ندیدی باغبان چگونه پیچک‌های خشک شده را از تن درخت‌ها قیچی می‌کند؟

یاد تو، هوای تو، سخن تو

در تنم حل شده،
از خود گریختنم نشان بده.

ای توای که می‌شنوی‌ام همان طور که ناقوس زمان را می‌شنوی
همان طور که بوق‌های ممتد خودروهای اتوبان را می‌شنوی
 

از خودم؛ از خودی که یادت است و هوایت و سخنت چگونه بگریزم؟
مرا یارای در دیار واقعیت ماندن نیست،
نمی‌بینم‌ام
نمی‌شنوی
و
من از آنکه موجودی دو پا و یک سر به حساب بیایم
از آنکه
آدم خطابم کنی
یا انسان
از آنکه
جمع بسته شوم

بی هیچ تکینگی
می‌هراسم.
هراس از آنکه هستی‌ام را زیر سوال ببرم!

***

پی‌نوشت:

رهگذرانه در خیال من مباش

بگذار ابدیتی از تو در پناهگاه دنجم بسازم؛

یک "چشم‌هایش" دیگر

با این تفاوت؛

نه فقط چشم‌هایش.

فروغ‌امان

سلام
سلام
سلام
می‌دونم خیلی وقته نبودم؛
بودما
اما اگر می‌نوشتم
نتیجه‌‌اش هیچ نبود غیر از ملالت و شکوه.
تابستون و حتی بهار باهام موافق نبود؛
البته بذارید سلب اراده نکنم؛
بهتره بگم خودم نتونستم باهاشون سازگار بشم.
چند دوره به شدت بیمار شدم؛ هم روح هم جسمی.
خلاصه از آخرین نوشته‌ام تا امروز
زندگیم کلی فراز و نشیب داشت.
.
یه مدتی داشتم همش به چرایی زیستنم فکر می‌کردم؛
اینکه اصلا چرا صبح‌ها باید بیدار شم
چرا از نو شروع کنم یه روز دیگه رو
چرا غصه‌ها تمومی نداره
چرا زندگی کنم، این همه آلام رو تحمل کنم
که آخرش بمیرم!
و تا هر اتفاقی پیش می‌اومد: اولین گریزم
فکر به خودکشی بود!
کلی از این دست افکار مزاحمِ زیست اصیل
تو سرم وُل می‌خورد که مانع از این می‌شد؛
بیامُ دستی به وبلاگ بکشم.
شاید همه در جایی از زندگی‌شون
به این مرحله برسن.
من از کتاب‌های اروین د.یالوم کمک گرفتم؛
تا حدی روش‌های اگزیستانسیالیسم کمکم کرد؛
از طرفی دوستان خوبی هم داشتم که دلسوزانه کنارم بودم و راهنماییم کردن؛ به کمک فلسفه و مباحث شناختی.
خوش‌بختانه مدتی هست که از اون بی‌رمقی بیرون آمدم، تونستم خودم رو تسلی بدم.
البته پادکست رواق هم این چند مدت گوش دادم؛
شنیدنش رو پیشنهاد می‌کنم.
.
زندگی کوتاهه؛
اگه چار ستون بدنتون سالمه؛ 
حتما خودتون رو با یه حرفه‌ای سرگرم کنین
که علاوه بر درآمد،
براتون جذاب باشه.
تایم پِرتی‌ نداشته باشید؛
با برنامه‌های کوتاه‌مدت پیش برید،
قوانینی برای خودتون بذارید که کاستی‌هایی که ممکنه تو اخلاق، رفتار کلا درونیاتتون باشه رفع بشه،
اگر هم کاستی نداره که محاسنتون رو زیادتر کنین.
سعی کنین آدم‌ها رو بشناسید، سریع بهشون برچسب نزدید، بدونیم با یه کار خوب؛ دلیل نمی‌شه آدمِ خوبی بشیم
با انجام یه کار بد هم هرگز آدم بدی نمی‌شیم!
اگر تجربیاتی مشابه من دارید؛
لطفا کامنت کنید.
برام جالبه بخونم و بدونم.
.
اکنونتون بر وفق مراد دلتون باشه.
 

فروغ‌امان
پی‌نوشت:
که زندگی دو سه نخ کام است.